Dev Saran jest znanym piłkarzem. Maya po raz pierwszy spotyka go w dniu swojego ślubu. Zadaje mu pytanie o istnienie małżeńskiego szczęścia. Sama wychodzi za mąż bez wielkiej miłości, ulegając woli zakochanego w niej od dzieciństwa Rishiego. Czy jednak Dev, coraz bardziej oddalający się od swojej żony - dziennikarki Radhy, może jej pomóc?

Taka scena. Popołudnie. Stacja kolejowa w Przysiece Starej. Shahrukh Khan stoi na peronie w długim czarnym płaszczu i fioletowej, jedwabnej koszuli. Mocny wiatr nawet nie kruszy nażelowanych włosów. Magnetyczne oczy szklą się od łez. Na plecach Shahrukh ma różę (symbol miłości), w ręku białego gołębia (symbol międzykulturowego pokoju). Przed nim – lokomotywa. Za chwilę odjedzie, wywożąc wszystkie bollywoodzkie filmy z Polski. Shahrukh, na krawędzi rozpaczy, zaczyna intonować miłosną pieśń w stronę własnego dziedzictwa. Niewzruszone stalowe monstrum rusza. Pieśń Shahrukha szumi wśród traw, odbija się echem od drzew, rozjaśnia zachmurzone niebo. Wzruszona lokomotywa zatrzymuje się z sykiem. Z jej wnętrza, zalewając się łzami szczęścia, wypełzają Żurawiecki Bartosz i Walkiewicz Michał. Rzucają się do stóp Shahrukha. Starszy Ignorant przeprasza, że nazwał bożyszcza „brzydkim”. Młodszy Ignorant szczerze żałuje, że nazwał jego spuściznę rozrywką dla snobów. Khan wybacza. Wypuszcza z ręki gołębia. Spada deszcz. Ignoranci podnoszą się z kolan. Cała trójka śpiewa jeszcze długo, długo, jak świat szeroki i kolorowy. Taka scena! Taka historia! Hej!