Obraz portretuje siedmioletniego Simona, który myśli o niebieskich migdałach i ma głowę w chmurach. Matka chłopca jest zajęta swoja pasją - marionetkami i Simon jest przez nią nieco zaniedbywany. Chłopiec zaprzyjaźnia się ze swoją opiekunką, pochodzącą z Tajwanu Song Fang, która studiuje sztukę filmową i która, tak jak chłopiec, jest wielką marzycielką.

Bardzo wypoczynkowy film, jak większość tego pana. Można odetchnąć, zapalić, spojrzeć w lewo, spojrzeć w prawo. Można się przejść, wrócić, kimnąć, obudzić, a oni na ekranie dalej będą siedzieli w tym samym pomieszczeniu i dalej będą mówili np. o gotowaniu jarzyn. Fajna sprawa. Roboczo nazwałbym takie kino ekologicznym, bo przyczynia się do minimalizacji wydatkowania energii. Czego symbolem jest właśnie balonik.

Podróż donikąd nadętym balonikiem. Ciągnie się jak balonówka. Trawestując klasyka, już nigdy przez tego pana czasu pozbawiony nie będę! Raz mnie zrobił w balona, wystarczy.

Mam takie zboczenie, że lubię sobie na głos wymawiać nazwisko tego reżysera. Jego filmy zresztą też lubię, a nawet bardzo. Małe-wielkie kino trochę jak Ozu. Przy okazji polecam klasyczny film „Czerwony balonik” z 56 roku, też świetny.