Nieznający litości morderca do wynajęcia przyjeżdża do Bangkoku gdzie ma wykonać cztery zlecenia. Tutaj zabójca zakochuje się w ślicznej dziewczynie i zaprzyjaźnia z chłopakiem, który ma pomagać mu w wykonaniu roboty.

Uwielbiam Nicolasa Cage’a za te jego niezmierzone pokłady dystansu do własnej kariery. Facet ma taki talent, że co roku mógłby zgarniać Oscary za pierwszy plan, drugi plan i charakteryzację, ale on woli nam, zakompleksionym krytykom, śmiać się prosto w twarz – kiedy za każdym razem piszemy o jego nowym filmie, że w niczym gorszym nie mógłby już zagrać, on udowadnia, że gówno tam wiemy.

Ten kuriozalny film o płatnym zabójcy pieszczącym słoniowe trąby powinien stać się ostatnim zleceniem agenta Nicolasa Cage’a. Niegdyś niezły aktor, teraz – z twarzą usztywnioną operacjami plastycznymi i przeszczepioną czupryną a la chuligan z „Reksia” – sięgnął dna. Chwila, kiedy Cage „grał”, podejmując kluczową dla fabuły decyzję z palcem na cynglu, przypominała mi historyczną kreację Sly’a Stallone z finału „Rambo”. O głupocie historii – ze spanielookim kilerem zakochanym w głuchoniemej aptekarce i szkolącym w sztuce zabijania drobnego tajskiego złodziejaszka – nie warto nawet pisać.

Eeee, nie jest takie złe. Rzecz jasna, romantyczne zakończenie jest zupełnie od czapy, ale jeszcze mogłem to łyknąć na zasadzie, że bo to takie azjatyckie jest. A na Nicholasa Cage’a jednak zawsze patrzę z przyjemnością, nawet jak cały czas ma tę samą minę.

Sam nie wiem, od czego zacząć. Od sceny miłosnej, w której Cage pieści trąbę słonia i karmi go bananami? A może od fryzury Nica, która wygląda, jak przyłapana podczas ucieczki z głowy na plecy? A gdyby tak najpierw ustalić, co było gorsze – omawiany remake, czy oryginał (ja po seansie obydwu nie mogę z czystym sumieniem odpowiedzieć na to pytanie)? A gdyby tak wyjść od żenująco bezbarwnych scen akcji? A może…