Opowieść o dwóch braciach, którzy organizują napad na sklep jubilerski swoich rodziców. Skok kończy się jednak katastrofą, która wywołuje serię zdarzeń sprawiających, że stosunki pomiędzy braćmi, ich ojcem i żoną jednego z nich zaczynają się kompletnie psuć.

Dziwny to film. Dobrze, że mamy tą „dziwność”, za którą można się zawsze schować, gdy błyskotliwe określenia nie przychodzą do głowy. O! I jeszcze „mroczny” to film. Trochę taki „Sen Kasandry” po mrocznej stronie lustra. No i jeszcze „świetnie zagrany”, co w zasadzie można napisać zawsze, gdy w obsadzie jest Wielki Seymour Hoffman. Mam! jeszcze jest „niepokojący”. Kurcze, ludzie – idźcie po prostu do kina, bo warto.

Najlepszy Lumet od lat. Polecam wszystkim, a szczególnie Woody’emu Allenowi – może w końcu nauczy się, jak kręcić współczesne greckie tragedie bez przynudzania.

Mój Boże, gdybyż tak dzisiejsi młodzi twórcy filmowi mieli chociaż połowę tej pasji, świeżości, pomysłowości i energii, jaką widać u ponad osiemdziesięcioletniego Sidneya Lumeta! Debiutant Kelly Masterson napisał skomplikowaną, po starogrecku tragiczną historię rodzinną—a Lumet zrobił z niej trzymający za gardło dramat, w którym bohaterowie są w tym samym stopniu katami swych najbliższych, jak i ofiarami własnych poczynań. Trio Hoffman-Hawke-Tomei niesamowite, do tego stopnia, że nawet, kiedy Lumet bawi się chronologią opowieści, wracając raz po raz do wydarzeń, które nam już opowiedział, każdy taki powrót odkrywa nowe aspekty postaci, pozostawiając nas w kompletnym zadziwieniu. Pierwszorzędna robota.

Zaskakujące – historia jakby wyjęta z greckiej tragedii, a dzięki świetnemu aktorstwu, i reżyserii, robi jak wrażenie jak najbardziej prawdziwej i szczerej. Do tego pomysł poprowadzenia opowieści poprzez liczne retrospekcje zwiększa zainteresowanie widza, który czuję nieodpartą potrzebę odkrywania kolejnych faktów aż do finałowej tragedii. W sumie historia prosta, nie jakoś bardzo oryginalna (odrobinę Coenowska, ale dużo bardziej serio), a rusza jak cholera.