Peter i Lisa są małżeństwem od ponad dwudziestu lat. Ich świat wydaje się być poukładany: Peter jest odnoszącym sukcesy biznesmenem, a Lisa cenioną projektantką butów. Pewnego dnia Lisa znika. Peter jest załamany. Jednak rozpacz zmienia się w furię, gdy w komputerze żony znajduje jej intymne zdjęcia z innym mężczyzną. Ten sam człowiek - Ralph od lat wysyła Lisie e-maile. Zdruzgotany Peter podejmuje desperacką próbę zmierzenia się z przeszłością żony. Planuje poznać Ralpha i go zabić.

Richard Eyre znowu utwierdza nas w przekonaniu, że angielska flegma to nie mit. Kolejny raz, po „Iris” i „Notatkach o skandalu”, adaptuje utwór literacki w tak przeraźliwie niefilmowy, statyczny i pozbawiony polotu sposób, że lepszy efekt uzyskałby, decydując się na słuchowisko radiowe. Co prawda nie widzielibyśmy wówczas Laury Linney nago, ale chyba jakoś byśmy to przeżyli, mhm?

Szachowy pojedynek jako sposób przedstawienia konfliktu to zręczna metafora literacka, pozwalająca na szczegółowy opis antagonistów. W kinie jednak nie sprawdza się w ogóle, chyba że umie się sfilmować statyczną grę jak Scorsese bilard w „Kolorze pieniędzy”. Z tego powodu potencjalnie najciekawsza scena między mężem i kochankiem jego żony jest w filmie Eyre’a nudna jak flaki z olejem. To zresztą problem całego filmu – opowiadanie Schlinka nie zostało zaadaptowane, lecz przeniesione na ekran. Literacka narracja ugina się pod ciężarem retrospekcji, z obszernych zasobów filmowego języka wykorzystując jeno słowo. Osoby dramatu pozostają blade i niedookreślone, czemu nie potrafią zaradzić nawet aktorzy tej klasy, co Neeson, Linney i Banderas. Płaski i niemiłosiernie rozwlekły film.