Opowieść o małej somalijskiej koczowniczce, która w wieku pięciu lat zostaje poddana obrzezaniu, a siedem lat później zostaje sprzedana człowiekowi, za którego ma wyjść za mąż. Dziewczynce udaje się jednak uciec i zostaje amerykańską supermodelką. Ekranizacja autobiograficznej powieści pochodzącej z Somalii Waris Dirie.

Bardzo współczuję Waris Dirie. Zarówno tragicznego życiorysu, jak i tragicznego filmu na jego podstawie. Dramat społeczny w konwencji à la „Diabeł ubiera się u Prady”? Pasuje jak Kwiat Pustyni do kożucha.

Modelowy przykład hipokryzji autorów. Większość sytuacji jest przerysowana, większość postaci idealizowana, przemiana bohaterki wręcz bajkowa. Skomplikowanie fabuły na poziomie przeciętnej komedii romantycznej. Żaden z tych zabiegów nie byłby karygodny, gdyby na dziesięć minut przed końcem ktoś się nie ocknął i nagle „Kwiat pustyni” nie zaczął sobie rościć praw do poruszania poważnych tematów i prawdziwych dramatów. „A to już gruby nietakt” – rzekłby pastor z „Jabłek Adama” i miałby świętą rację.

Oto film Mike’a Leigh, którego ten nie wyreżyserował. I najpewniej nigdy by tego nie zrobił. Bo choć Sherry Horman, Amerykanka tworząca w Niemczech, korzysta tu z jego podwórka (Londyn), jego tematyki (doły społeczne) i jego aktorów (Sally Hawkins, Timothy Spall), to na próżno szukać u niej podobnego skupienia i szczerości. Jest tylko nienaganne rzemiosło i sterta pozorów. Horman popełnia błąd Hermine Huntgeburth, autorki „Białej Masajki” – skupia się nie na bohaterce, a otaczającym ją folklorze.

Ciekawa, prawdziwa historia topowej modelki Waris Dirie „ulizana” na telewizyjną modłę. Bronią się role Liyi Kebede, Sally Hawkins i Timothy’ego Spalla.