Próbując zaszkodzić karierze Mozarta, Salieri przekonuje cesarza Józefa II, by ten zatrudnił nieznanego libertyna jako autora libretta do „Wesela Figara”. Stanie się jednak inaczej. Namiętny charakter da Ponte, który znów zakochał się do szaleństwa i jego sentymentalne spacery po Wiedniu posłużą mu także za inspirację do napisania genialnego libretta do jednego z najpiękniejszych i najmocniejszych dzieł Mozarta – „Don Giovanniego”.

Godard powiedział niegdyś, że każdy reżyser najlepsze filmy realizuje na początku i na końcu kariery, bo wówczas życie odczuwa się najwrażliwiej. Podążając za tą teorią, blisko osiemdziesięcioletni Carlos Saura musi teraz być gdzieś w środku swojej filmografii. Jego próba splecenia opery z kinem ponosi wszelkie konsekwencje tego procesu: powiela sztuczność, nieznośną egzaltację gestów, nadmierną wiarę w potęgę sztuki, która zachowuje moc rażenia i magię niezależnie od nośnika. Triumf falbanek nad zdrowym rozsądkiem.