Eryk Bishop to nieszczęśliwy czterdziestolatek, którego życie naznaczone jest śladami błędów z przeszłości. Pracuje jako listonosz, ale nie daje mu to ani życiowej, ani tym bardziej zawodowej satysfakcji. Popełnia fatalne w skutkach błędy w pracy, a w dodatku od jakiegoś czasu przechodzi poważny życiowy kryzys. Mieszka samotnie z dwoma nastoletnimi pasierbami, z którymi nie potrafi odnaleźć wspólnego języka. Sytuacja staje się z czasem krytyczna i wymaga solidarnej reakcji. Koledzy Eryka przychodzą z pomocą. Organizują kurs pokonywania stresu, w trakcie którego Eryk ma przejść gruntowną psychiczną przemianę. Jednak najbardziej skuteczny okazuje się idol Eryka - piłkarz Eryk Cantona, który nagle i niespodziewanie objawia mu się w pokoju. To on pełni tu rolę skutecznego psychoterapeuty, a także motywuje Eryka do podjęcia prób odbudowy dotychczasowego życia.

Jeden z tych przypadków, kiedy nie rozumiem entuzjazmu kolegów Krytyków. Najlepsze partie filmu to archiwalne gole Cantony. Magiczna obecność piłkarza w życiu nieudacznika Erika jest tak wyzuta z magii właśnie, że chwilami byłem zażenowany reżyserską niezdarnością Loacha. Cantona zdaje się zabłąkanym na planie gościem. Finał pod publiczkę zupełnie mnie nie kupił – mam uwierzyć, że lokalny mafioso nie ma żadnej ochrony i wpuszcza każdego na teren posesji…? Klisza na kliszy polana syropem. Brr.