Nick, Kurt i Dale są przekonani, że jedynym sposobem na uczynienie ich uciążliwej pracy nieco bardziej znośną byłoby uwolnienie się od swoich na wskroś nieznośnych szefów. Ponieważ odejście z pracy nie wchodzi w grę, pod wpływem paru nadprogramowych drinków i kilku rad od byłego hochsztaplera trzej przyjaciele obmyślają złożony i pozornie niezawodny plan uwolnienia się od pracodawców… na dobre. Jest tylko jeden problem – jedynie w nieomylnym umyśle może zrodzić się perfekcyjny plan.

Twórcy za bardzo chcą naśladować „Kac Vegas” i nie wyciskają z nośnego pomysłu tyle humoru, ile mogliby wycisnąć. Zupełnie niewykorzystany jest Colin Farrell z piękną łysinką. Ale kilka razy można się uśmiechnąć, a Kevin Spacey jest klasą sam dla siebie. Mocny średniak.

Seth Gordon to wciąż za mało rozpoznany talent: po świetnych „Czterech gwiazdkach” i „King of Kong” przychodzą „Szefowie wrogowie”, z prawdziwymi cudami komediowego timingu. To „Kac Vegas”, tyle że pozbawione libido jako motoru zdarzeń – zamiast niego jest tylko marzenie o życiu moralnym, które na naszych oczach przekłada się na niemoralne pandemonium szaleństw (i z powrotem).

Strasznie fajny pomysł, ale realizacja już taka sobie. Widać, że aktorzy grający negatywne postacie mieli w tym dużo zabawy, ale to chyba nie jest dobrze, kiedy aktor za bardzo sobie folguje. Wszystkie trzy szwarccharaktery wyszły przeszarżowane, co w porównaniu z pewną nijakością postaci pierwszoplanowych – daje film, który da się obejrzeć, ale niespecjalnie się przejmujemy bohaterami i tym, czy im się uda. Byli dość blisko drugiego „Kac Vegas”, ale zabrakło dyscypliny w reżyserii.

Temat wspaniały – któż z nas nie ma ochoty sprzątnąć przynajmniej dwa razy w tygodniu swojego szefa? Szkoda tylko, że zupełnie niewyeksploatowany. Winę zwalam na aktorów – tylko Kevin Spacey nadaje swojej postaci autentyczny wymiar, pozostali wyglądają jakby przyjechali na wakacje i dla zgrywy nakręcili na nich film. Zaśmiałem się spontanicznie, ale tylko kilka razy.