Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 28 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Seth Gordon
‹Szefowie wrogowie›

EKSTRAKT:30%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSzefowie wrogowie
Tytuł oryginalnyHorrible Bosses
Dystrybutor Warner Bros
Data premiery19 sierpnia 2011
ReżyseriaSeth Gordon
ZdjęciaDavid Hennings
Scenariusz
ObsadaJason Bateman, Kevin Spacey, Charlie Day, Donald Sutherland, Colin Farrell, Jennifer Aniston, Jason Sudeikis, Jamie Foxx, Reginald Ballard
MuzykaChristopher Lennertz
Rok produkcji2011
Kraj produkcjiUSA
CyklSzefowie wrogowie
Czas trwania100 min
Gatunekkomedia
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Psychopaci, nimfomanka i nieudacznicy
[Seth Gordon „Szefowie wrogowie” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Wszyscy kochamy swoją pracę… wróć. Wszystko dla dobra korporacji? Też nie. A zatem jak streścić podejście typowego pracownika, który miał nieszczęście trafić na szefa z poczuciem humoru podpadającym już bardziej pod patologię niż pod koszarową dowcipność? Jednym słowem: „Uciekać”. Co do reszty szczegółów w „Szefach wrogach” – całość opisuje tytuł tej recenzji. Trójka nieudaczników chce się pozbyć dwóch psychopatycznych szefów i jednej nimfomanki. Oczywiście, pójdzie im jak po grudzie, inaczej nie byłoby półtorej godziny filmu.

Mateusz Kowalski

Psychopaci, nimfomanka i nieudacznicy
[Seth Gordon „Szefowie wrogowie” - recenzja]

Wszyscy kochamy swoją pracę… wróć. Wszystko dla dobra korporacji? Też nie. A zatem jak streścić podejście typowego pracownika, który miał nieszczęście trafić na szefa z poczuciem humoru podpadającym już bardziej pod patologię niż pod koszarową dowcipność? Jednym słowem: „Uciekać”. Co do reszty szczegółów w „Szefach wrogach” – całość opisuje tytuł tej recenzji. Trójka nieudaczników chce się pozbyć dwóch psychopatycznych szefów i jednej nimfomanki. Oczywiście, pójdzie im jak po grudzie, inaczej nie byłoby półtorej godziny filmu.

Seth Gordon
‹Szefowie wrogowie›

EKSTRAKT:30%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSzefowie wrogowie
Tytuł oryginalnyHorrible Bosses
Dystrybutor Warner Bros
Data premiery19 sierpnia 2011
ReżyseriaSeth Gordon
ZdjęciaDavid Hennings
Scenariusz
ObsadaJason Bateman, Kevin Spacey, Charlie Day, Donald Sutherland, Colin Farrell, Jennifer Aniston, Jason Sudeikis, Jamie Foxx, Reginald Ballard
MuzykaChristopher Lennertz
Rok produkcji2011
Kraj produkcjiUSA
CyklSzefowie wrogowie
Czas trwania100 min
Gatunekkomedia
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
„Szefowie wrogowie” to kolejny przykład na to, jak dobry pomysł z przyzwoitym trailerem może zostać zrealizowany tak, że aż zęby będą bolały. Nick oficjalnie zostaje ogłoszony dziwką swojego przełożonego, który z lubością buduje w nim nadzieje na zostanie wiceprezesem, by później samemu przejąć tę funkcję (oczywiście ze szczytnym założeniem, że pensja będzie symbolicznie mniejsza). Kurt miał być dyrektorem firmy po śmierci jej obecnego pryncypała. Ze względu na przyspieszony zgon i brak papierów dyrektorem zostaje wciągający kokainę niczym Obeliks dziki synalek dyrektora-imprezowicz. Ten to daje Kurtowi ultimatum: albo zwalnia grubą współpracowniczkę, albo pracownika na wózku inwalidzkim, albo wszyscy lecą na bruk. Ostatnim elementem tego trójkąta jest molestowany przez swoją szefową-dentystkę Dale, pielęgniarz z wyrokiem w zawieszeniu za akty lubieżne w piaskownicy (wysikał się w niej w środku nocy – piękny dowód na absurdy amerykańskiego systemu prawnego).
Cała ta trójka postanawia się pozbyć swoich pryncypałów. Oczywiście, ponieważ panowie prezentują profesjonalizm (dyskusyjny) tylko w tym, czym się zajmują na co dzień, ich działania będą co najmniej… nieprofesjonalne. Począwszy od prób wynajęcia zabójcy, poprzez walkę z centralą ubezpieczeniową samochodu, skończywszy na zostawianiu dowodów zbrodni gdzie popadnie. Całość w dodatku obfituje w komedię omyłek, a supeł „kto, kogo, gdzie, kiedy i dlaczego” skręca się w trybie natychmiastowym na poziomie „Kac Vegas”, czy też Almodovara. Niestety, tak w wypadku komedii o wieczorze kawalerskim, jak i reżysera, jest to ujma, bo „Szefowie” prezentują tutaj podejście „byle dziwniej i w bardziej naciągany sposób”.
Samo streszczenie filmu zapowiadałoby się jeszcze w miarę sensownie. Niestety – to tylko pozory. Poszczególne sceny w filmie rażą swoją kloacznością (choćby oblewanie krocza Dale’a przez szefową, wmawianie Nickowi, że jest beznadziejny, bo się spóźnił dwie minuty do pracy, czy też Kurt próbujący zaliczyć wszystko, co się rusza). Szczytem ich jest kokainowa impreza i wynajęcie płatnego zabójcy w motelu oraz próby dostosowania się do stereotypów z filmów gangsterskich, jak choćby podawanie umówionego hasła. Największy ból jednak sprawia obsada szefów – widać, że Kevin Spacey, Jennifer Aniston i Colin Farrell próbują trzymać poziom. Niestety role, jakie dostali, spowodowały, że po głowie zaczęły mi się kołatać pytania w stylu: „jak bardzo musieli być zdesperowani, by w czymś takim zagrać?”.
Całość może ratowałby brak happy endu (bo sam scenariusz jest… no cóż, na raz przewidywalny i nieprzewidywalny – trochę jak w „Oszukać przeznaczenie” – mamy nadzieję, że im się uda, ale wiemy, że i tak pójdzie wszystko do piachu), ale końcówka filmu pogrąża wszystko totalnie – zakończenie, nie dość, że jest pozytywne, to jeszcze zrobiono je praktycznie bez sensu i średnio wiarygodnie. Cóż, taki jednak urok komedii amerykańskich. Owszem, lubię głupie filmy, ale poziom „Szefów wrogów” kazał mi się zastanowić nad definicją głupoty. Bo takiego nagromadzenia kiepskich dowcipów nie widziałem od, bodaj to, obrazów typu „Straszny film” czy „To nie jest kolejna komedia dla kretynów”. Oglądać można to na własną odpowiedzialność i najlepiej w wysokim stanie nietrzeźwości.
koniec
24 września 2011

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż autora

Bezkrólewie
— Mateusz Kowalski

Piękny bullshit
— Mateusz Kowalski

To jeszcze nie czas...
— Mateusz Kowalski

Porażki i sukcesy A.D. 2012
— Sebastian Chosiński, Piotr Dobry, Grzegorz Fortuna, Jakub Gałka, Mateusz Kowalski, Gabriel Krawczyk, Małgorzata Steciak, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Jednym rzutem przez pół Europy
— Mateusz Kowalski

Symfonia à la carte
— Mateusz Kowalski

Wzgórze nie ma oczu
— Mateusz Kowalski

Norma w nienormalności
— Mateusz Kowalski

Deewolucja
— Mateusz Kowalski

Pluszowy rollercoaster
— Mateusz Kowalski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.