Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 27 kwietnia 2024

Esensjopedia

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Ostatnia miłość na ziemi (Perfect Sense)

David Mackenzie
‹Ostatnia miłość na ziemi›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Ostatnia miłość na ziemi
Tytuł oryginalny	Perfect Sense
Dystrybutor	Gutek Film
Data premiery	23 marca 2012
Reżyseria	David Mackenzie
Zdjęcia	Giles Nuttgens
Scenariusz	Kim Fupz Aakeson
Obsada	Ewan McGregor, Eva Green, Connie Nielsen, Stephen Dillane, Ewen Bremner, Denis Lawson, Alastair Mackenzie, Liz Strange, Caroline Paterson
Muzyka	Max Richter
Rok produkcji	2011
Kraj produkcji	Dania, Niemcy, Szwecja, Wielka Brytania
Czas trwania	92 min
Gatunek	dramat, romans
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Opis dystrybutora

Lekarka Susan spotyka się z przypadkami dziwnej choroby. Wkrótce odkrywa, że podobne pojawiają się na całym świecie. Ludzie zaczynają odczuwać nietypowe objawy a choroba wpływa na ich emocje, a następnie zmysły. W tych okolicznościach Susan poznaje Michaela, szefa kuchni lokalnej restauracji…

Teksty w Esensji

Filmy – Recenzje

Joanna Pienio ‹Zmysł utracony›

Filmy – Publicystyka

Esensja ‹Do kina marsz: Marzec 2012›

Utwory powiązane

Filmy

‹Amerykańskie ciacho› – David Mackenzie

‹Aż do piekła› – David Mackenzie

‹Hallam Foe› – David Mackenzie

‹Młody Adam› – David Mackenzie

‹Tej nocy będziesz mój› – David Mackenzie

Tetrycy o filmie [4.50]

PCz – Piotr Czerkawski [2]

Popłuczyny po „Contagion” Soderbergha skrzyżowane z „Melancholią” dla gimnazjalistów. Choć polski tytuł mówi o „ostatniej miłości”, Mackenzie opowiada o Apokalipsie tak jakby podglądał czyjś pierwszy raz: w jego filmie egzaltacja miesza się z nieporadnością i poczuciem wstydu. Sorry, ale mnie to nie kręci.

MO – Michał Oleszczyk [7]

Przez pierwszy kwadrans wiłem się w fotelu planując cichą ucieczkę od sypiących się z ekranu narcystycznych banałów, ale nagle film chwycił i ze sceny na scenę coraz to mocniej oplatał mnie swą siecią małej świeckiej apokalipsy. Zwłaszcza ostatnie, pozbawione słów dwadzieścia minut, wspaniale portretuje wciąż tlące się człowieczeństwo w gasnącym jak umierająca świetlówka świecie.

Oceń lub dodaj do Koszyka w Kulturowskazie