Opowieść o spotkaniu młodej kobiety zmęczonej stereotypowym małżeństwem i 80-letniego mężczyzny napiętnowanego tragicznymi wydarzeniami z okresu II wojny światowej.

Film jak kartka imieninowa z fajnym obrazkiem i pozytywką z waszą ulubioną melodią – ładne zdjęcia, śliczna muzyka i nawet można się ociupinkę wzruszyć. Ale o refleksjach i identyfikacji z bohaterami zapomnijcie.

Choć pomysł, że mentorem w tym filmie jest Żyd-homoseksualista, były więzień obozu koncentracyjnego jest bez wątpienia pretensjonalny, sugeruje głębię, której nie ma i rodzi podejrzenia o chęć zapewnienia pozytywnych opinii krytyki - to nie można jednak odmówić "Oknom" uroku. Wątek obozowy jest bowiem ukazany poetycko i ze smakiem, dzięki czemu nie dominuje nad filmem, oddając pole współczesnej historii Giovanny. I choć historia wydaje się banalna, film wygrywa ją nastrojem, uzyskanym przez śliczną muzykę, staranne zdjęcia, a przede wszystkim - dzięki pięknej Giovannie Mezzogiorno w roli głównej. Film nie zmusza do jakichś głębszych refleksji, ale wprowadził mnie w przyjemny stan melancholii, dla którego z pewnością warto było wybrac się do kina.