Motocyklista Cary Ford powrócił do rodzinnego miasta, by pogodzić się ze swoją dziewczyną Shane i zająć się pewną niedokończoną sprawą. Kiedy kilka miesięcy temu Fred umknął z miasta, miał ze sobą kilka motocykli, należących do Henry’ego, bezlitosnego dealera narkotyków i przywódcy gangu motocyklistów Hellions. Henry naciska na Forda, chcąc odzyskać motory, w których zbiornikach znajduje się coś o wiele cenniejszego, niż benzyna. Kiedy Ford nie przejawia chęci do współpracy, Henry wrabia go w morderstwo Juniora, młodszego brata Treya, budzącego strach przywódcy motocyklowego gangu Reaperów.

Jest coś perwersyjnie przyjemnego w oglądaniu filmów tak potwornie złych, że aż dobrych. „Torque” jest filmem najgorszym z możliwych i tylko tym zyskuje – gdyby był choć odrobinę lepszy, byłby nie do zniesienia, a tak można się naprawdę zdrowo uśmiać z bezmiaru głupoty i nieporadności twórców. W końcu niewiele jest filmów z aktorstwem, które określić jako drewniane, to wielka obraza dla drewna.

Przez 75 minut seansu cierpiałam niewysłowione męki, co kilka minut szczypiąc się boleśnie, by uzmysłowić sobie powagę sytuacji: trafiłam na motocyklową soap operę. Na ekranie niewypierzeni niby-bikersi bełkotali bzdury bez cienia wstydu, intryga nie miała najmniejszego sensu, a w dodatku cała motocyklowa szopka wyglądała lamersko nawet dla kogoś, kto nie zna się na rzeczy. Ale pod koniec stał się cud: film z okropnego zamienił się w tak zły, że aż dobry. Obśmiałam się jak nietrzeźwa norka, patrząc, przez finałowe pięć minut jak panny motocyklowe robią z siebie nawzajem shish kebab. Niesamowite, natchnione, transcendentalne przeżycie - porównywalne jedynie z tym, co daje widzowi oglądanie wyczynów JLo w ostatnich minutach Enough.

Qpa straszna. I to rozwożona motorami.