Dwoje pierwszorzędnych tajnych agentów odkrywa, że prowadzona przez nich sprawa jest pilnie obserwowana przez osoby, które w zasadzie nic nie powinny o niej wiedzieć. Zaskakująca i widowiskowa historia szpiegowska, stawiająca pytanie: jeśli w grę wchodzą władza i pieniądze, komu można zaufać?

Fabuła jest pretekstowa – wyraźnie widać, że ten film powstał, by małżeństwo Cassel-Bellucci mogło się znów gdzieś razem, poza tabloidami, pokazać. Przy tym jest tak anemicznie poprowadzona i na dobitkę pogrążona w montażu, że aż przykro patrzeć. Jeśli ktoś rzeczywiście ma już dosyć nieśmiertelnych herosów w stylu Bonda i chce podejrzeć zawodowe i prywatne życie zwyczajnych agentów, niech lepiej sięgnie po „Spy Game” Tony’ego Scotta.

To miał byc zapewne poważny film o tajnych służbach - wiecie, że służby specjalne są wredne i w oderwaniu od rzeczywistości toczą jakąś bezsensowną wojnę, a agenci mają wyrzuty sumienia i chcą to wszystko rzucić. Inaczej mówiąc - temat wałkowany setki razy jeśli nie w filmach, to w książkach Johna Le Carre. Niestety, przeważnie lepiej niż w "Tajnych agentach". Film cierpi na 3 główne schorzenia. Po pierwsze - jest źle zmontowany, za długi, męczący, wypełniony przeciągniętymi do granic wytrzymałości scenami, w których nic się nie dzieje i z których nic nie wynika. Po drugie - jest źle wyreżyserowany, cały grany w jednym monotonnym tempie, bez scen oddechu i napięcia, bez kulminacji. Po trzecie - jest źle zagrany, postacie w nim występujące nie budzą kompletnie żadnych emocji. Naprawdę, lepiej obejrzeć po raz kolejny "Tożsamość" i "Krucjatę Bourne'a", które podejmują dokładnie ten sam temat, ale w o ile lepszej formie.