Oktawian August, cesarz władający imperium rzymskim przez czterdzieści cztery lata, urodził się na prowincji, w plebejskiej rodzinie. Jak więc temu outsiderowi z małego miasteczka udało się dotrzeć na sam szczyt i zostać ojcem-założycielem zachodniej cywilizacji?

Jako adoptowany syn Juliusza Cezara Oktawian pojawił się niespodziewanie na scenie politycznej po Idach Marcowych, rozpętał wojnę domową, aby pomścić zabójstwo przybranego ojca, i został konsulem – najmłodszym w historii Rzymu. Dlaczego lud Rzymu zaufał dziewiętnastolatkowi i powierzył mu władzę?

Zapewniając, że dąży do przywrócenia świetności republice rzymskiej, Oktawian uczynił się monarchą absolutnym. Patronował złotemu wiekowi literatury i sztuki, a znacznej części ludzkości dał bezprecedensowy okres pokoju i dobrobytu. Przechytrzył – i przeżył – wszystkich swoich głównych przeciwników, doczekał się praprawnuka i umarł we własnym łóżku, ucałowany przez kobietę, która była jego żoną od ponad pięćdziesięciu lat, w otoczeniu rodziny i przyjaciół, czczony jako bóg. Ale jakim był człowiekiem?