Dorian Gray, młodzieniec o hipnotyzującej urodzie, pozuje do nowego portretu malarza Bazylego Hallwarda. To zwykłe wydarzenie otwiera historię, która pozwala wniknąć w świat grupy młodych wielbicieli sztuki i pięknego życia, wyznawców nowego hedonizmu.

Precyzyjne ostrze satyry Oscara Wilde’a służy Michałowi Borczuchowi do poszukiwania odpowiedzi na pytanie: czy w drodze do absolutnego piękna można porzucić kategorie moralne i dotrzeć do wiecznego szczęścia?

Młodzieńcze ideały Doriana przewartościowują się pod wpływem obcowania z osobowościami, które najbardziej w życiu cenią piękno i wykwintne menu. Jak mówi jeden z bohaterów, Harry Wotton: „Celem życia jest rozwój własnej indywidualności. Dać wyraz własnej swojej naturze – oto nasze zadanie na ziemi. W naszych czasach człowiek odczuwa obawę przed sobą samym. Zapomniano o najwyższym obowiązku, o obowiązku względem siebie. Oczywiście ludzie są dobroczynni. Karmią głodnych, odziewają żebraków. Ale własne ich dusze marzną i cierpią głód. Ludzkość straciła odwagę. Może nie miała jej nigdy”. Jednak sukcesywne podążanie w stronę piękna zmienia się w pogoń za niemożliwym, a starzejące się ciało w pułapkę dla pięknie żyjących poszukiwaczy wrażeń. Wiecznie młody i doskonały Dorian to spełnienie ideałów ponowoczesności. Zrealizowana utopia staje się okazją do krytycznego spojrzenia na nasze marzenia i otwarcia się na ukryte pod ich powierzchnią lęki.