Historia kilkunastoletniego, niezbyt dojrzałego Bruna, świeżo upieczonego ojca, niereformowalnego kłamcy i złodzieja. Bruno i jego narzeczona Sonia spodziewają się dziecka. Po powrocie ze szpitala Sonia dowiaduje się, że Bruno wynajął ich mieszkanie na kilka dni i dlatego spędzą jakiś czas w przytułku dla bezdomnych. Sprawy zaczynają się komplikować, kiedy okazuje się, że skończyły im się pieniądze. Bruno postanawia sprzedać dziecko.

Nie interesuje mnie ani słynny ascetyzm braci Dardenne, ani ważny społecznie temat, ani nagroda w Cannes. A jednak powala mnie fakt, że opowiadając o temacie wyświechtanym i zgranym do cna przez telewizyjne talk shows, ktoś jest w stanie nakręcić film o prostocie i sile przypowieści, nie wpadając w koleiny, w które wpadają inni, czyli moralizowania, krytykowania, wytykania palcami czy wyciskania łez. Dardennowie zrealizowali właściwie paradokument, który przez połowę seansu mnie nudził, a w drugiej połowie uświadomił, że oglądam coś niesłychanie mocnego. Nie zaryzykuję twierdzenia, że taka powinna być dzisiaj ścieżka "poważnego" kina dla dorosłych, w którym nadmierna stylizacja i przeestetyzowanie od dawna kanibalizuje przekaz (nie dopuszczam myśli, że już same stały się przekazem) - a nie zaryzykuję, bo w rękach gorszych reżyserów niż Dardennowie wyszłaby z tego buła z salcesonem. Ale siekło mnie w głowę przeświadczenie, jakie miałem po seansie: że zobaczyłem na ekranie kawałek czegoś niezakłamanego, jakiejś autentycznie prostej, a jednak nieklasyfikowalnej i wieloznacznej prawdy o zwykłym facecie z ulicy.

Dziecinnie prosty film na jakże oryginalny temat: „kiedy dzieci mają dzieci”. Krytycy klaszczą, bo ważny temat społeczny, ascetyzm, Dardenne, Belgia, Złota Palma i tym podobne hasła-klucze. Ewa Drzyzga klaszcze, bo ma gotowca na kolejny odcinek. A ja ziewam.

Równie dobrze mógłby nazywać się Les Enfants – bo rodzice tytułowego dziecka nie wydają się ani trochę bardziej dorośli i odpowiedzialni. Znakomicie zrealizowany i zagrany, przejmujący dramat społeczny – czy też raczej rodzaj filmowej powiastki filozoficznej, bo obraz świata jest tu dość umowny, pewne elementy rzeczywistości celowo odsunięte na drugi plan, by opowieść mogła skupić się na głównych postaciach i ich dylematach. Film z gatunku z tych, o których trudno powiedzieć, że dostarczyły rozrywki - ale długo się o nich myśli i pamięta. Jedyne zastrzeżenie może dotyczyć finałowej wolty głównego bohatera; po tym, co Dardenne’owie pozwalają nam się dowiedzieć na jego temat w ciągu całego filmu, trudno wierzyć w szczerość i trwałość tego cudownego „nawrócenia”.

Jeżeli nieumiejętne kadrowanie postaci jest tym słynnym realizacyjnym ascetyzmem braci Dardenne, to ja podobny ascetyzm widzę w większości filmów amatorskich. Pospolita historia, którą wielu lepszych już realizowało i jeszcze więcej doświadczonych w niej grało. Dziwię się, dlaczego filmowi tak typowemu i przewidywalnemu wręczono "Złotą Palmę". Widać każdy festiwal przeżywa przesyt oryginalnością i awangardą, a zwiększa zapotrzebowanie na normalność i prostotę. Nie to, żebym od zwykłego filmu wolał jakieś chore artystyczne wizje, ale nawet najgorsze wymysły Matthew Barneya mają więcej wdzięku niż belgijskie "Dziecko".