Jest to opowieść o młodym chłopaku pochodzącym z zamożnej amerykańskiej rodziny. Chris McCandless wkrótce po skończeniu studiów z wyróżnieniem, decyduje się zerwać z dotychczasowym życiem. Zmienia nazwisko, rozdaje swoje pieniądze na cele charytatywne, pozbywa się większości rzeczy osobistych i rusza w podróż autostopem po Ameryce.

Wielki Romantyk Sean Penn chce być Wernerem Herzogiem mainstreamu i do nieprzytomności upaja się wizją osiągnięcia Absolutu poprzez symbiozę z Matką Naturą. Ale zamiast Wielkiego Kina wychodzi mu tylko niemiłosiernie przestylizowana gloryfikacja głupoty.

Cóż za ckliwy, irytujący, nieznośnie długi knot. Całe szczęście, że bohater tej historii nie żyje, bo inaczej trzeba byłoby go odnaleźć, przełożyć przez kolano i przetrzepać mu tyłek. Ja wiem, w dzisiejszych czasach takie metody uchodzą za anachroniczne i niehumanitarne, ale nie znajduję lepszych pomysłów, jak postępować z rozwydrzonymi małymi egotykami, nie umiejącymi uszanować uczuć innych ludzi. Wcale mi nie żal tego młodzianka i nie mam żadnego szacunku dla jego wyssanego z palca planu ucieczki od świata – za to bardzo mi żal jego rodziców. I Seana Penna, którego dobre intencje się marnują, i Marcii Gay Harden i Catherine Keener, które marnują się także. Gdyby nie udział tych dwóch pań i przepiękne zdjęcia Alaski autorstwa Erica Gautiera, chyba wyszłabym z kina już po pierwszej półgodzinie.

Wiem, że Michał podsumuje moją notkę sardonicznym śmiechem, ale niech tam. Skręcony i zagrany na poziomie, film Penna oddaje pierwiastek wolności, którą zachłysnął się Christopher McCandless. Gloryfikacja głupoty to jedno (śladem bohatera do dziś podążają turyści, których potem wyrywają z łap kostuchy służby ratownicze), mnie bardziej razi nie znoszący sprzeciwu ton bohatera. Nie należy go brać poważnie.