Opowieść o kulisach skandalu, który w 1977 roku na zawsze zmienił życie polskiego reżysera Romana Polańskiego.

Prawie jak Sidney Lumet. „Prawie” oczywiście robi różnice, ale w tym wypadku niekoniecznie na niekorzyść. Naprawdę, ogląda się to jak świetny dramat sądowy. A przy okazji można dotknąć kawałka historii amerykańskiej telewizji.

Nie widzę tu jakiejś wybitnej przenikliwości autorki i nowatorstwa w podejściu do tematu, za to solidną pracę reaserchearską, która zaowocowała mnóstwem interesujących materiałów archiwalnych. Chwała Marinie Zenovich za to, że przyjęła postawę obiektywnego badacza, a nie zaangażowanego komentatora/manipulatora rzeczywistości w stylu Michaela Moore’a. Kto wie, czy w jakiejś mierze ten film, przypominając światu (i amerykańskiemu wymiarowi sprawiedliwości) tragiczne losy Polańskiego i smutny epizod erotyczny sprzed ponad 30 lat, nie przyczynił się do dopisania jeszcze jednego ponurego rozdziału w życiu reżysera, który – zamiast kończyć produkcję „The Ghost” – trafił za kratki szwajcarskiego więzienia.

Kapitalnie poprowadzony dokument, który tezy i oceny zastępuje mnóstwem tropów, wątków i kontekstów. Zenovich prezentuje je często w jednej, sugestywnej scenie, dzięki czemu sprytnie rozwija sprawę Polańskiego w nieoczekiwanych kierunkach. Nie gubiąc z pola widzenia głównego tematu, za każdym razem podszywa go jakimś dodatkowym znaczeniem. Mówi się tu o czasach i ich osobliwościach, przeplataniu się sztuki z życiem, o reżyserze z losem dyktowanym przez jakieś surrealistyczne siły, narodowych uprzedzeniach, różnicach w spojrzeniu na jedną sprawę, wpływie przeszłości na teraźniejszość… Przy czym Zenovich, właścicielka imponującej umiejętności syntezy, ładuje do swojego filmu to wszystko i nie musi na siłę ugniatać kolanem. Ona to tka z koronkową precyzją, wybitną przenikliwością i z zimną krwią rasowej reportażystki.

Kapitalna przewrotka. Dokument zaczyna się jak kolejny odcinek serialu „Łapać tego Żyda, pedofila jednego”, a kończy wnikliwą, wieloaspektową analizą medialnego fenomenu Polańskiego i fenomenu medialnej szopki, której stał się bohaterem. Szacun dla reżyserki.