Film oparty na prozie wybitnego polskiego pisarza Włodzimierza Odojewskiego. Opowiada historię Marka, młodego chłopca, którego dzieciństwo przerywa wojna. Nie wkracza ona jednak na początku jako śmierć, ale konieczność ucieczki i zmiany planów. Nadejście wojny oznacza, że nie może zgodnie z rodzinną tradycją udać się z rodzicami w swoją pierwszą podróż do włoskiej Wenecji i musi wraz z matką zamieszkać na prowincji.

Po Kolskim choćby potop – niestety. Scenariusz to brudnopis, sceny ułożone są w porządku przypadkowym, a nad tym wszystkim unosi się „poezja”, czyli wycinanki, buteleczki, włóczka i promienie słońca załamywane w szkiełku. Intelektualna zgroza, mówiąca nadętym językiem wytartych do cna symboli.

Dlaczego „Wenecja”? Z dwóch powodów. Po pierwsze, po nędznych „Jasminum” oraz „Afonii i pszczołach” Kolski wrócił do formy. Po drugie, to jeden z niewielu objawów polskiej gorączki artystycznej, który bez wahania można nazwać filmem. Dobry scenariusz, reżyseria, gra aktorska, zdjęcia i muzyka – kojarzycie definicję?

Kolski czyta na swój sposób prozę Odojewskiego i bardzo pięknie ją ilustruje. Duża zasługa operatora Artura Reinharta, który wyczarował na ekranie zdjęcia jednocześnie magiczne i realistyczne. Jest tu ciekawie zarysowany dramat dojrzewającego bez miłości chłopca. Od dzieciństwa definitywnie odrywa go II wojna światowa. W posiadłości babki, gdzie panują klimaty jak z „Panien z Wilka”, Marek (bardzo dobry debiut filmowy Marka Walewskiego) spędza wojenne lata, powtarzając w chwilach załamania jak mantrę „nie chcę tu być”. Namiastką wolności jest zalana piwnica, w której razem z ciotkami i kuzynami wyczarowuje ukochaną, wyśnioną Wenecję.