Z daleka widok jest piękny. Wieś jak malowanie. Uroczy landszafcik, uboga chałupa i gromada samych swoich. Słońce kładzie się szerokimi plamami na ziarnistej kliszy, obłoki leniwie suną po niebie, miejscowi rozszarpują na części metalowe cielsko starego Opla. Z daleka widok jest piękny, z bliska koroduje stal, próchnieje drewno, spod ściółki wypełzają chciwe ręce sąsiada, zza winkla pożądliwie spogląda sąsiadka. Po krzakach nikt nie szuka miłości, ale pozostawionych w roztargnieniu majtek.

A z bliska brzydki. Bo wieś to siedlisko zła. Ludzie mordują tam zwierzęta, a w końcu samych siebie. Nigdy jeszcze słowo wykształciuch nie wydawało mi się tak trafne, jak w trakcie seansu Sasnalowej fantazji o wsi polskiej jako czarnej dziurze człowieczeństwa.