Sarah, angielska autorka kryminałów, ma na koncie serię bestsellerów, które przyniosły jej sławę i pieniądze, ale nie zaspokoiły twórczych ambicji. Jest sfrustrowana i zniechęcona. Rozmawia o tym ze swym wydawcą, Johnem, a ten proponuje, by oderwała się od codzienności i wyjechała na czas pisania kolejnej książki do jego domu w Prowansji. Jej spokój zostaje jednak zburzony niezapowiedzianym przyjazdem córki Johna, Julie. Zuchwałe zachowanie młodej dziewczyny i jej całkowity brak jakichkolwiek zahamowań bardzo irytują Sarah.

Postmodernistyczny melanż gatunków i konwencji. Film w sumie czysto rozrywkowy, choć z początku zapowiada się raczej na „artystyczny”. Cieszy zaufanie Ozona nie tyle nawet do inteligencji, co do wyobraźni odbiorcy – pointa pozostawia tu absolutną dowolność interpretacji. Niektórzy krytycy chcieliby w „Basenie” widzieć wielkie dzieło, a tymczasem jest to tylko sympatyczny ukłon w stronę miłośników niedopowiedzeń. I dobrze.

Dobra i wyrazista rola kobieca to wielka rzadkość w mainstreamowym kinie – tym większą przyjemność sprawiło mi obejrzenie inteligentnego, dowcipnego i ładnie skonstruowanego filmu, w którym znalazło się miejsce dla aż dwóch interesujących niewiast. Charlote Rampling urzekła mnie swoją odwagą w eksplorowaniu tłumionego seksualizmu niemłodej angielskiej damy. Ludivine Sangier zaimponowała swoim warsztatem aktorskim, który pozwolił jej wykreować postać nie tylko powalająco atrakcyjną fizycznie, ale i ciekawą jako człowiek (spora to sztuka, gdy ma się TAKIE ciało!) . Francois Ozon udowodnił mi, że świetnie rozumie kobiety i potrafi o nich niebanalnie opowiadać – a także, że francuskie kino współczesne nie musi być koniecznie bebechowo-obrazoburcze, żeby pozostać świeże i interesujące. I to chyba najbardziej zdecydowało, że wieczór ze Swimming Pool był nadzwyczaj udany.

Nastrojowy, świetnie zagrany, w jakiś sposób trzymający w napięciu film - ale w sumie o czym on był?