Akcja filmu rozgrywa się w ciągu jednego wieczoru nowego milenium, podczas którego ma miejsce dziwna seria wydarzeń: wyrzucony z pracy urzędnik zostaje upokorzony przez swojego szefa, zagubiony imigrant pada ofiarą ulicznego ataku, magik popełnia błąd w czasie występu, a całe miasto dusi w gigantycznym korku. Wątkiem spajającym wszystkie opowieści jest historia Kalle, który w nadziei uzyskania pieniędzy z ubezpieczenia podpalił swój sklep z meblami. Kalle odwiedza w szpitalu psychiatrycznym syna-poetę, spotyka się z przyjacielem, który sprzedaje krucyfiksy, uważając, że na ten towar po 2000 roku będzie duży popyt.

Zupełnie inny poziom kina - surrealistyczne, symboliczne, przemawiające na poziomie skojarzeń. A jednak wszystko składa się w końcu w spójny obraz życia zmęczonego człowieka w kapitalistycznym świecie nastawionym wyłącznie na zysk. Dla mnie część obrazów była tu mniej zrozumiała od innych, część z kolei nieco zbyt oczywista, ale zapewne każdy odbierze to inaczej. Najważniejsze, że są tu również sceny powalające celnością komentarza, poetyckością, zaskakującym zestawieniem elementów. Bardzo niezwykłe kino.

Ale oooo sssso chchodzi?

Film jak wiersz: i jak od wiersza, nie należy od niego oczekiwać, że będzie trzymał się jakichś utartych reguł, tłumaczył się, wskazywał kierunek, dawał odpowiedzi. Jednocześnie jeśli komuś udaje się uchwycić i pokazać, na czym polega kondycja ludzka w dzisiejszym, pełnym zamętu świecie – to właśnie poetom, a reżyser Roy Andersson bez dwóch zdań zalicza się w ich szeregi. Czasem śmieszny, czasem smutny, zawsze surrealistyczny i nieprzewidywalny – 'Pieśni z drugiego piętra' to bardzo piękny i bardzo dziwny film, który wypadałoby postawić na jednej półce z dziełami Bunuela czy Jodorowsky’ego. Rzecz nie dla wszystkich, ale ja byłam zachwycona.