Historia oscyluje wokół czterech sfrustrowanych mężczyzn z przedmieścia, którzy w poszukiwaniu przygody postanawiają wyruszyć w drogę na swoich motorach. Sprawy zaczynają się komplikować kiedy w czasie trasy spotykają grupę prawdziwych fanów motocykli.

Może nie jest to najśmieszniejsza komedia sezonu, może z wielu gagów dałoby się wycisnąć dużo więcej, ale cóż – z całej gwiazdorskiej obsady najbardziej rozwalił mnie Macy, który brawurowo odgrywa Wojtka Orlińskiego z włosami. Poza tym mnie zawsze łatwo pozyskać pomysłowymi epizodami, a tutaj twórcy naprawdę się wykazali – jest wyborny John C. McGinley jako gliniarz-gej, jest pokręcony jak zawsze Hector Jimenez jako ekspedient, są Kyle Gass z Tenacious D, Ty Pennington z „Domu nie do poznania” i Peter Fonda w roli przysłowiowej wisienki na torcie. To wystarczyło, bym dobrze się bawił i nawet nie miał nic przeciwko sequelowi (do którego zresztą są już przymiarki).

Kto oglądał trailer, ten potrafi sobie sam dośpiewać wszystkie dowcipy z tego filmu. Podobno zresztą kto ma kod źródłowy Linuksa, ten go sobie sam skompiluje, ale takie rzeczy robiłby chyba tylko William H. Macy z tego filmu. Wystarczy się leniwie rozsiąść z popcornem i zobaczyć, jak ten bezpretensjonalny pomysł komedii o kryzysie wieku średniego rozwinęli rzemieślnicy z Holiłud.

No i co ja mam teraz napisać po „esensyjnej” sprzeczce z Piotrkiem Dobrym na temat tego filmu? Może tylko tyle, że dziesięciostopniową skalę ocen zaczyna się doceniać właśnie w takich przypadkach. Będę precyzyjny: oczko wyżej za świetnego Macy’ego (znów to zrobiłem :) Zainteresowanych nie odsyłam nawet do FILMU. Piotrek postarał się o to, żeby cała moja recenzja znalazła się w jego tekście. Miłej lektury.

Po wielkiej awanturze o „Gang Dzikich Wieprzy” na naszych łamach aż strach ten film oceniać… Bezpiecznie będzie więc chyba się ustawić gdzieś pośrodku – ale i tak właśnie chyba takie stanowisko muszę zająć. Bo zniesmaczenia filmem Michała Walkiewicza nie podzielam – oczywiście nie są to perełki humoru, ale widziałem multum dużo bardziej żenujących komedii (nawet tych pierwszoligowych – weźmy „Poznaj moich rodziców”), ale tu szereg gagów jest zupełnie przyzwoity, a William H. Macy nawet bardzo zabawny. Z drugiej jednak strony film na pewno nie sprowokowałby mnie do tak ostrej reakcji, jaką zaprezentował Piotrek, bo prostu dzieło to emocjonalnie letnie i szybko z pamięci uciekające.

Komedia średnio śmieszna, z dowcipem często obracającym się wokół funkcji fizjologicznych i homofobii. Film kusi obietnicą, zawartą przede wszystkim w obsadzie. John Travolta, Martin Lawrence, Tim Allen, William H. Macy – grupa gwiazd wsadzona zostaje tu na motory. Reżyser i scenarzysta każą im szukać wrażeń podobnych tym, które były udziałem bohaterów „Easy Ridera”. Sprawy mają się tak, że czterej panowie, przytłoczeni prozą życia, ruszają na swych szalejących motorach w podróż życia, ubrani w czarne skórzane kurtki. Po drodze napotykają m.in. napalonego policjanta i gang prawdziwych motocyklistów. O aktorstwie w tym przypadku lepiej nie mówić – każdy z aktorów musiał wpasować się w pewien stereotyp, zrobili to przyzwoicie i tyle. Przy krytycyzmie przełączonym na niższy bieg można się na tym filmie bawić.