Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 1 maja 2024

Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Walt Becker
‹Gang Dzikich Wieprzy›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Gang Dzikich Wieprzy
Tytuł oryginalny	Wild Hogs
Dystrybutor	Forum Film
Data premiery	13 lipca 2007
Reżyseria	Walt Becker
Zdjęcia	Robbie Greenberg
Scenariusz	Brad Copeland
Obsada	Tim Allen, John Travolta, Martin Lawrence, William H. Macy, Ray Liotta, Marisa Tomei, M.C. Gainey, Jill Hennessy, Dominic Janes, Tichina Arnold, Stephen Tobolowsky, Drew Sidora, Cymfenee, John C. McGinley, Stephanie Skewes, Kyle Gass, Peter Fonda, Ty Pennington
Muzyka	Teddy Castellucci
Rok produkcji	2007
Kraj produkcji	USA
Czas trwania	99 min
WWW	Strona
Gatunek	komedia
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Michale, a pieprzże dalej…

Piotr Dobry

…tylko nie oczekuj, że powstrzymam się od komentarza. Bardzo mi zaimponowałeś – i piszę to bez cienia ironii – błyskawiczną ripostą na mój tekst, jak i nieobrażaniem się (w naszych kręgach to rzadkie) za jego agresywny ton. Niemniej, jednocześnie zdziwiłeś mnie tym, jak niewiele z zarzutów pod Twoim adresem zrozumiałeś.

Piotr Dobry

Michale, a pieprzże dalej…

Walt Becker
‹Gang Dzikich Wieprzy›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Gang Dzikich Wieprzy
Tytuł oryginalny	Wild Hogs
Dystrybutor	Forum Film
Data premiery	13 lipca 2007
Reżyseria	Walt Becker
Zdjęcia	Robbie Greenberg
Scenariusz	Brad Copeland
Obsada	Tim Allen, John Travolta, Martin Lawrence, William H. Macy, Ray Liotta, Marisa Tomei, M.C. Gainey, Jill Hennessy, Dominic Janes, Tichina Arnold, Stephen Tobolowsky, Drew Sidora, Cymfenee, John C. McGinley, Stephanie Skewes, Kyle Gass, Peter Fonda, Ty Pennington
Muzyka	Teddy Castellucci
Rok produkcji	2007
Kraj produkcji	USA
Czas trwania	99 min
WWW	Strona
Gatunek	komedia
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Na początek weźmy Twój wykład o subiektywizmie – tyleż słuszny, co oczywisty i niepotrzebny. Przywołana przeze mnie łacińska fraza nie pojawia się bowiem, jak to sobie opacznie wykoncypowałeś, w złym kontekście. Jasno i wyraźnie widać, że nie czepiam się Twojej osobistej oceny karier aktorskich Travolty i spółki, a jedynie użytych przez Ciebie w tym celu środków. Wybacz, ale pisanie, że z całej ekipy „Dzikich Wieprzy” tylko Macy jest prawdziwym aktorem, jest tak buńczuczne i zawadiackie, że aż śmieszne. I o ile rozumiem jeszcze używanie podobnych zwrotów w przypadku beefu między hiphopowcami (MC Big Motherfucker: „On nie jest prawdziwym raperem! Jego stara nawija lepiej od niego!”) czy onetowych komentarzy (Kizia_12: „Brad Pitt nie jest prawdziwym aktorem! Nawet Wentworth Miller gra lepiej od niego, a poza tym jest przystojniejszy!”), o tyle w wypowiedzi inteligentnego krytyka mocno mnie to zakłuło. Polszczyznę mamy tak przebogatą, obfitującą w tyle przymiotników, że z łatwością mogłeś uniknąć tak niefrasobliwego sformułowania, zastępując je choćby zwyczajnym „z całej czwórki tylko Macy jest dobrym aktorem”, o co nie miałbym już prawa wnosić żadnych pretensji. Zresztą wierz mi, wcale bym ich nie wnosił, gdyby chodziło tylko o to. Jednak skoro już postanowiłem Cię skrytykować za „pieprzenie”, była okazja odnieść się i do tego wątku.

Bo że w recenzji „Gangu…”, Michale, trochę „popieprzyłeś”, nadal nie mam wątpliwości. Nawet ograniczając się już do samego Macy’ego, nie przekonują mnie Twoje argumenty, że „zrzucenie na ekranie skóry zahukanego szaraka” równa się „rozsadzeniu emploi”. Rola Macy’ego w „Gangu…” niewiele się, de facto, różni od jego występu w „Coolerze” – oto mamy charakterystycznego dla tego aktora nieudacznika, który po wystawieniu wielu świadectw swej nieporadności, przechodzi wreszcie – za sprawą uczucia do kobiety – „wewnętrzną przemianę”, czyli zaczyna się stawiać (co nie znaczy, że przestaje być nieudolny) i w efekcie udaje mu się wystrychnąć „tych złych” na dudka. Powyższe zdanie śmiało można odnieść do obydwu filmów, więc ani rola Macy’ego w „Gangu…” nie jest żadnym novum, ani przemiana „zahukanego szaraka” w „śmiałego szaraka” nie jest żadną zmianą emploi. Co innego, gdyby Macy’emu przypadła tu rola odgrywana przez Raya Liottę. Ale nie przypadła.

Trochę nawiasem: nie mogę się z Tobą tak do końca zgodzić, że „aktorskie doświadczenie [Allena i Lawrence’a] ogranicza się do klepanych taśmowo produkcyjniaków, kiepskich komedii (…)”. Obaj mają jednak na koncie rzeczy cenione i przez krytyków, i przez widzów („Bad Boys”, „Galaxy Quest”). A nawet gdyby nie mieli, to i tak ich „ograniczonego aktorskiego doświadczenia” nie powinieneś z zapałem godnym lepszej sprawy zapisywać im in minus. Piszesz: „Nie przeszkadza mi, że się nie rozwijają, ale przyznasz chyba, iż aktora, który nie próbuje sprawdzać się w różnorodnym repertuarze, można podejrzewać o brak wszechstronności”. Owszem, przyznam, tyle że w przypadku Lawrence’a i Allena ten brak wszechstronności, który tak Ci kolcem siedzi, jest przecież zrozumiały sam przez się. A to dlatego, że ci aktorzy to przede wszystkim komicy – zawodowi rozśmieszacze (inna sprawa: na ile skuteczni), którzy świadomie wybrali taką, a nie inną ścieżkę kariery, których Pan Bóg obdarzył taką, a nie inną fizjonomią, i którzy, koniec końców, sami zdają sobie sprawę ze swoich ograniczeń (polecam gag z Lawrence’em z prowadzonej przez Chrisa Rocka ceremonii oscarowej, gdzie „ubolewał”, że nigdy nie dostanie Oscara). Cóż, nie każdy jest De Niro. Albo chociaż Willem Smithem. Oczywiście, Twoje święte prawo odmawiać Lawrence’owi i Allenowi wszechstronności. Ale to trochę tak, jakbyś beształ zawodowego cukiernika, że nie potrafi przyrządzić jagnięciny po jordańsku.

Zasłaniasz się, Michale, tym, że „na niektóre rzeczy w recenzji po prostu nie ma miejsca”. OK, sam często na to psioczyłem, kiedy „flirtowałem z prasą filmową”. Z tym że tuzinkowe familijne produkty pokroju „Gangu…” wcale nie wymagają dogłębnej analizy – to nie „Ojciec chrzestny”, na Boga… Toteż miejsca na przytoczenie choćby jednego przykładu „żenującej słabizny” filmu z pewnością by Ci starczyło, gdybyś na przykład zrezygnował z opisywania całego problemu „zmiany emploi”, którego w rzeczywistości nie ma. Albo gdybyś nie poświęcał całego ostatniego akapitu na bezzasadne dziwienie się, co w tym filmie robi założyciel Hell’s Angels (to rzeczywiście dziwne…) czy Marisa Tomei (a co robiła w rozmaitych gniotach, w których pojawiała się przez te 15 lat, jakie upłynęły od momentu uhonorowania jej Oscarem za „Mojego kuzyna Vinny’ego”?).

Zarzucasz mi hipokryzję, przywołując moją notkę tetryczną z „Gangu…”. Tyle że powinieneś wiedzieć, iż „tetrycy” rządzą się swoimi prawami. Nieobca jest Ci zapewne metastrona filmowa RottenTomatoes.com. Esensyjny dział tetryczny funkcjonuje na podobnej zasadzie. Tutaj, w przeciwieństwie do prasowych i netowych recenzji, same oceny krytyków – składające się razem na średnią, którą dany film uzyskuje – są równie ważne, o ile nie ważniejsze od treści. Tu obowiązuje wręcz zasada „im krócej, tym lepiej”. Dlatego też wolę podsumować dokument o George’u Michaelu zabawnym (w moim mniemaniu): „Wake me up before you go-go (from movie theater)”, niźli rozpisywać się o jego wadach i zaletach. W ten sposób czytelnik i tak poznaje mój stosunek do filmu, a nie jest zanudzany po raz wtóry informacjami, które z łatwością uzyska z dziesiątek podobnych sobie recenzji.

Twierdzisz, przyjacielu, że za moją krytyką „nie stoi żadna konkretna idea”. Owszem, stoi – przede wszystkim chęć wypunktowania nieścisłości czy nieprawdy, którą niezorientowany w temacie czytelnik może przyjąć za pewnik, podchwycić i szerzyć dalej. Mam również prawo wypowiadać się w kwestii, co krytykowi filmowemu przystoi, a co nie. Sam kiedyś zebrałem (słusznie) cięgi od Twojego kolegi z łamów „Filmu”, Piotra Mańkowskiego, za nazwanie Paula W. S. Andersona „największym idiotą w Hollywood”. Nikt nie jest doskonały.

Nie chodzi mi – jak sugerujesz, przytaczając fragment mojej blogowej krytyki tekstu Jacka Szczerby – o „wywoływanie burzy w szklance wody”. Pomijając, że nie zrozumiałeś (lub nie chciałeś zrozumieć) żartobliwego tonu zdania, które miałbyś ochotę wytłuścić, i przytaczasz je jako coś zupełnie serio, musisz wiedzieć, że nie jestem osobnikiem tylko czyhającym, aż któryś z jego kolegów po fachu zacznie „pieprzyć jak potłuczony”. Ba – o tekście Szczerby nie miałem zielonego pojęcia do momentu, gdy Konrad Wągrowski podlinkował mi go z zapytaniem, czy (cytuję z pamięci) „nie skomentowałbym tych bzdur” na naszym nowo powstałym, proszącym się o teksty „na czasie” blogu. Jako że akurat miałem wolną chwilę – skomentowałem. Ktoś powie: gra niewarta świeczki. Ktoś inny: „wywoływanie burzy w szklance wody”. A ja powiem: są tacy, co bez żenady pobierają wierszówkę za pisanie, co im ślina na język przyniesie, i są tacy, co za friko, poświęcając drogocenny czas, mają chęć im to później wytknąć. Właśnie się zastanawiam, którzy są bardziej w porządku…

Piszesz, że „nie warto wytaczać tak ciężkich dział”, bo „to tylko kino, prawie tak, jak »tylko futbol«”. Jasne. I prawie tak, jak „tylko polityka”. Czy to znaczy, że nie zgadzając się z czymś, mamy nie reagować, bo „to tylko coś tam”? Bo we wszystko „wpisany jest subiektywizm”? Jestem przekonany, że znaczna część kaczystów uważa się za wytrawnych polityków. Czy mamy nie zwracać uwagi na zło, jakie wyrządzają, tylko dlatego, że w ich mniemaniu to zło jest dobrem? Po cóż więc pikiety, protesty, ostre felietony w tygodnikach opinii? I tak w efekcie wszystko sprowadza się do tego, że „w sprawach gustu nie ma dyskusji” – jeden krzyczy: „Precz z komuną!”, a drugi: „Komuno, wróć!”.

Nie pochwalasz, Michale, tonu, w jakim się wypowiadam. Dlaczego? Dlatego, że to, co dla Ciebie jest „pieniactwem”, dla mnie jest „dosadnością”. Dlatego, że to, co dla Ciebie jest „niewyszukanym językiem”, dla mnie jest „językiem barwnym” – do dziś pamiętam, jak na zaliczenie u prof. Giełżyńskiego pisaliśmy całą grupą pracę pod tytułem „Co mnie najbardziej wkurwia?”. Do dziś mam też w pamięci wykład prof. Miodka o pięknie i wielopoziomowości słowa „kurwa” (lubię i używam).

Słowem – de gustibus non est disputandum. Co nie znaczy, że nie możemy sobie popolemizować. I popieprzyć.

23 lipca 2007

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Rosjan – nawet zdrajców – zabijać nie można
Sebastian Chosiński

30 IV 2024

Opowiadanie Jerzego Gierałtowskiego „Wakacje kata” ukazało się w 1970 roku. Niemal natychmiast sięgnął po nie Zygmunt Hübner, pisząc na jego podstawie scenariusz i realizując spektakl telewizyjny dla „Sceny Współczesnej”. Spektakl, który – mimo świetnych kreacji Daniela Olbrychskiego, Romana Wilhelmiego i Aleksandra Sewruka – natychmiast po nagraniu trafił do archiwum i przeleżał w nim ponad dwie dekady, do lipca 1991 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Android starszej daty
Jarosław Loretz

29 IV 2024

Kości pamięci, silikonowe powłoki, sztuczna krew – już dawno temu twórcy filmowi przyzwyczaili nas do takiego wizerunku androida. Początki jednak były dość siermiężne.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »