Bryan jest byłym szpiegiem, który ma 17-letnią córkę. Dziewczyna bardzo chce pojechać do Paryża i ojciec przyzwala jej na to pod pewnymi warunkami. Pewnego dnia córka Bryana dzwoni do niego i płaczliwym głosem mówi, że została porwana przez handlarzy żywym towarem. Były szpieg będzie musiał wykorzystać wszystkie swoje umiejętności, aby uratować córkę.

Najlepszy actioner od czasu „Adrenaliny”. Neeson ponoć miał dużo frajdy z tej całej bieganiny i strzelaniny. Zawsze go lubiłem, bo jest wiarygodny i w ciężkim dramacie, i w lekkiej komedii, i w westernie. Tutaj bawi się w Bonda i wypada nie gorzej od Craiga w „Quantum of Solace”. Sam film zaś góruje nad ostatnią odsłoną przygód 007 równiejszym tempem, ilością ciętych one-linerów i brakiem zbędnego pseudopsychologizowania. Wydał mi się mniej wykalkulowany i efekciarski, za to bardziej efektowny niż „QoS”.

Ma ten filmek swoje „cheesy momments”, ma irytującą głupotą matkę, jest w sumie niby przewidywalny, ale jaka przy tym jednak frajda! Neeson chyba marzył o takiej roli w swoim emploi – bezwzględnego, twardego zabójcy, mordującego oczywiście w imię sprawiedliwości. I co ciekawe – jest w tej roli wiarygodny! Nie ma tu miejsca na nudy i przestoje, jest wartka dynamiczna akcja, która nie pozwala na chwilę wytchnienia, jest też radość widza, gdy kolejni dranie gryzą piach. Besson wie, że w dzisiejszych czasach widz nie oczekuje litości czy wątpliwości, ale zaakceptuje z radością nawet strzelanie w plecy i rażenie prądem, jeśli wykonywane są w słusznej sprawie. Swoją drogą ciekawe, że Francuz przedstawia swoją ojczyznę jako kraj zwyrodniałych bogaczy, skorumpowanej policji, rozpanoszonych gangsterów i handlu żywym towarem… Grunt to krytyczne podejście to własnej tożsamości. Ale to nieistotne. Ważne jest, że każdy ojciec po tym filmie chce być takim Neesonem i dla swojej ukochanej córeczki wyprawić do piekła kilkudziesięciu paskudnych gości.