Matsumoto i Sawako byli niegdyś szczęśliwą parą, której, jak się wydawało, pisane było małżeństwo. Jednak presja wścibskich rodziców i sukcesu zmusiła Matsumoto do dokonania tragicznego wyboru. Teraz ona wędruje po świecie w bezmyślnym transie, bezpiecznie przywiązana do niego długim czerwonym sznurem. Postronnemu obserwatorowi może się wydawać, że podróżują bez celu, jednak Matsumoto i Sawako podjęli wyprawę w poszukiwaniu czegoś, o czym zapomnieli. Wyprawę, która obejmie cztery pory roku...

Hiro jest starzejącym się bossem yakuzy. Choć szanowany i bogaty, jest także samotny i podupada na zdrowiu. Trzydzieści lat temu był biednym robotnikiem, któremu kochająca dziewczyna przynosiła do parku obiad. Opuścił ją jednak, by spełnić swe marzenie o staniu się kimś. Teraz, po trzydziestu latach, wraca do parku, w którym niegdyś się spotykali...

Hatuna Yamaguchi spędza dużo czasu na odizolowanej plaży, patrząc na morze. Jej piękna twarz jest do połowy ukryta pod bandażami. Niedawno, przed wypadkiem, Haruna była gwiazdą pop żyjącą samotnie we wspaniałym świecie wypełnionym programami TV i rozdawaniem autografów. Miliony ludzi uwielbiały ją i chciały być blisko niej. Nukui jest prawdopodobnie najbardziej oddanym z jej fanów. Dziś przyszedł, by to udowodnić...

Trzy współczesne opowieści zainspirowane nieśmiertelnymi emocjami wyrażanymi przez piękne lalki teatru Bunraku. Trzy opowieści delikatnie przeplatane pięknem smutku. Trzy opowieści o wiecznej miłości.

Od czasu Kikujiro podejrzewałam, ze w Kitano siedzi kawał romantyka – no i proszę: reżyser kojarzony z męskim, brutalnym kinem akcji zrobił prześliczny film o miłości. Cieszy mnie ta metamorfoza, bo zawsze uważałam, że „Beat” jest na tyle utalentowany, że powinien spróbować czegoś nowego innego niż wszystko, co robił dotąd jako reżyser. W Dolls sporo jest nawiązań do tradycyjnego teatru japońskiego, które nie do końca są dla mnie czytelne, ale uniwersalność i uroda samych opowieści oraz przepiękna oprawa wizualna całości wystarczyły, by zdobyć mnie dla tego filmu. Podejrzewam też, że to jedna z tych produkcji, które zyskają przy drugim, trzecim i każdym kolejnym obejrzeniu.

To chyba tzw. wysoka sztuka, ale jakoś mi nie wchodzi. Kilka dobrych scen, kilka zapamiętywalnych obrazków, ale całość niewchłanialna w ramach naszej kultury. Słowem - jeszcze bardziej zakręcone niż japońskie horrory.