Michał ma to, o czym marzył: piękną żonę Magdę, nowo narodzonego synka, niezłą pracę. Sprowadza Janka – przyjaciela z dawnych lat, aby został ojcem chrzestnym dziecka. To tylko początek planu Michała, który prosi przyjaciela, by zainteresował się jego żoną... Początkowo plan spełnia się, ale Michałowi coraz trudniej się z nim pogodzić. Michał wie, że jego głęboko skrywana przeszłość nieuchronnie upomni się niego...

Umiejętności inscenizacji, montażu czy kadrowania Wronie odmówić nie można. Podobnie jak – niestety – prymitywnego mizoginizmu. Historię dwóch przepychających się facetów, dla których kobieta to wydmuszka (jeśli protestuje, należy ją przelecieć i po kłopocie), reżyser opowiada z gestem ewangelisty, jako biblijną przypowieść o męskiej przyjaźni, złu, oczyszczeniu i co tam jeszcze sobie wybierzemy z zapasów Zawsze Poręcznej Symboliki. A jeśli opukamy ten film, usłyszymy głuchy dźwięk – to artystyczna jednowymiarowość i pustka intelektualna wołają o pomstę do nieba.

Bardzo dobra reżyseria i kompletne myślowe przedszkole w jednym. Film o warczących i pomrukujących samcach wymieniających się kobietą jak pucharem przechodnim – bez żadnego dystansu i samoświadomości, opowiedziany w zawstydzającej skali 1:1.