Zinos, właściciel podupadającej restauracji Soul Kitchen, zostaje nieoczekiwanie porzucony przez dziewczynę. Podłamany sercowym niepowodzeniem, zaniedbuje lokal, dając wolną rękę pracownikom. W restauracji zaczyna panować radosna anarchia. Kucharz gotuje to, co zawsze chciał gotować. DJ porywa ludzi do tańca między posiłkami, a awangardowi artyści urządzają performance za performance’em.

Fatiha Akina markowy hymn na cześć alternatywy jest przyjemnie antysystemowy, wyreżyserowany w takt świetnej muzyki, udany w sensie gatunkowym (wzorcowa komedia z tańczącym i śpiewającym tłem). Ale to partytura zagrana nutka po nutce, odrobiona praca domowa, recytacja na akademii. Bez czaru, bez błysku.

W „Soul Kitchen” stosunek szarej rzeczywistości emigrantów do filmowej magii układa się nierównomiernie i jak zwykle u Akina to pierwsze brało górę, tak teraz to drugie dziarsko maszeruje przodem. Konwencja podaje problemy lekko by, broń Boże, nie pozwolić odczuć innego ich wymiaru niż komediowy. Braki „Soul Kitchen” nadrabia charyzmą. A w ostatecznym rozrachunku, Akin i tak wychodzi z tego pojedynku z komedią z tarczą. Szczęśliwie bowiem, nowego filmu nie sposób oddzielić od dotychczasowego dorobku reżysera. Jak Sibel, Cahit, Ali, Yeter czy Nejat, Zinos też szuka miejsca w którym mógłby zapuścić korzenie, w którym związałby się z obcymi ludźmi więzią iście rodzinną.

Całkowicie poprawne kino Akina udowadnia, że pazury stępiły mu się przy waleniu „Głową w mur”. Najnowszy film jest poprawną komedią, której miejsce po wtorkowym dzienniku TV. Oczywiście, że da się w „Soul Kitchen” wpisać każdą kulturoznawczą teorię, jaka nam przyjdzie na myśl, ale to dla mnie dowód całkowitej przeciętności dzieła. Dobre kino wie, jak bronić się przed teorią.

Fatih Akin poczuł się w Niemczech u siebie. Wyluzował, włączył muzykę, otworzył knajpę. Nadal sympatyzuje z emigrantami różnych nacji, ale bez etykietki Innego. Po „Głową w mur”, czy „Na krańcu świata” oczekiwania wobec zasymilowanego w Niemczech, tureckiego reżysera wzrosły. Zapewne stąd pretensje o romans z kinem głównego nurtu (w Polsce film był wyświetlany nawet w Cinema City). Dla mnie film jest przyzwoitą porcją rozrywki, w której wyraźnie wybrzmiewają cechy twórczości Akina.