Akcja filmu rozgrywa się na obozie dla dzieci autystycznych. „Paradox Lake” to opowieść o przyjaźni, która rodzi się pomiędzy 12-letnią dziewczynką a jej opiekunem.

Nietypowy i intrygujący film. W tej intrygującej atmosferze, we wrażeniu dotykania jakiejś tajemnicy i wchodzenia do nieznanego świata jest jego największa siła. Wyjątkowo celne wydawało mi się przeplatanie rozwijającej się historii abstrakcyjnymi obrazami z aparatury medycznej - jakby reżyser sugerował, że to co pokazuje również dla niego jest odkryciem, jest niewytłumaczone, ale chciał podzielić się samym wrażeniem z innymi. Mam tylko jedno zastrzeżenie - mimo wszystko spodziewałem się zajść w tej historii dalej. Nie tyle usłyszeć odpowiedzi, ile mieć możliwość choćby częściowego zrozumienia nieznanego. Zabrakło mi tego w podsumowaniu, ale i tak wyszedłem z kina pod wrażeniem.

Nie jest łatwo polecać ten film komuś – bo z pewnością nie ma nic z produktu dla mas – ale Paradox Lake godzien jest zauważenia i pochwały ze względu na oryginalne podejście do materiału i pozbawiony instynktu pogoni za sensacją szacunek reżysera-scenarzysty do bohaterów całej opowieści. Trudno powiedzieć, czy ta historia o obozie letnim dla autystycznych dzieci, na którym młody opiekun poznaje dziwny świat jednej ze swoich podopiecznych, jest w ogóle filmem fabularnym: podpada raczej pod fabularyzowany dokument – ci więc, co spodziewają się nowego Rain Mana, mogą sobie spokojnie darować. Nie jest to także film dla niecierpliwych, chociaż ma parę bardzo emocjonujących, nieoczekiwanie magicznych momentów. Ci jednak, którzy nie trawią zdjęć video kręconych z ręki i zagmatwanych zagadek bez rozwiązania mogą od mojej oceny spokojnie odjąć punkt lub dwa.