Podroż w głąb intymnego świata mężczyzny, jego relacji z rodziną i najbliższymi, wyprawa w głąb obrazów i przeżyć tak osobistych, że aż paradoksalnie uniwersalnych.

Uczciwie mówiąc, całą recenzję powinienem skwitować słowami: „Italiani” to wyjątkowo nie moje kino. Nie rozumiem go, nie bawi mnie, nie widzę sensu, na seansie się wymęczyłem niemożebnie i to na długo przed słynną „sceną z koszulą” (w której przez około 5 minut bohater rozpina wyżej wymienioną część ubrania). Co ciekawe, uwielbiam Lyncha (nawet w hardkorowej wersji „Inland Empire”, a przecież „Italiani” zdaje się nawiązywać do tego rodzaju kina (choćby, przez długie sceny, w których zachowanie bohaterów budzi niepokój u widza). A jednak film Barczyka nie jest Lynchowski, raczej idzie w kierunku innej poetyki. Poetyki, przy której ani wątki hamletyczne, ani historyczne nawiązania nie są w stanie wzbudzić mojego zainteresowania.

Po projekcji przypomniało mi się hasło reklamowe pewnego produkty: „Trzymaj formę ponad normę!”. Niestety, Barczyk jej posłuchał.