U schyłku epoki Walczących Królestw (ok. 221 r. p.n.e.) kraj był podzielony na siedem królestw: Qin, Zhan, Han Wei, Yan, Chu i Qi. Przez wieki ich władcy walczyli o dominację, czego wynikiem było zubożenie kraju i cierpienie ludu. Władca Qin był wręcz ogarnięty obsesją, by zjednoczyć Chiny i zostać ich pierwszym cesarzem. Przez lata zabójcy z sześciu pozostałych państw polowali na niego. Najbliżej celu było troje legendarnych wojowników: Złamany Miecz, Śnieżynka oraz Niebo.

Apologia dyktatury? Nie jestem znawcą chińskiej tradycji, kultury i legend, dlatego powstrzymam się od osądów typowych dla dużej części zachodnich krytyków. Oglądałem to jako prześliczną wizualnie, poetycką baśń, nierzadko zastygając w podziwie nad techniczną biegłością twórców. Wuxia najwyższej próby.

Jak dla mnie z tego filmu można by wyciąć wszystkie dialogi. Czy było tam jakieś przesłanie, czy nie, czy "Hero" jest agitacją, czy ociera się o kicz – to wszystko nie ma znaczenia. Wizualnie poetycko porażające widowisko. Półtorej godziny przepięknych, hipnotyzujących obrazów. Koniec.

Jeśli chodziło o to, by przebić Crouching Tiger, Hidden Dragon pod względem widowiskowości – udało się to twórcom Hero znakomicie. Nie przypominam sobie, bym oglądała coś równie zapierającego dech w piersiach pod względem choreografii walk. Przepiękne są zdjęcia i kostiumy, od kolorów aż mieni się w oczach. I kiedy ten wspaniały, zdumiewający spektakl dobiega końca, a człowiek zachwycony wychodzi z kina, nagle pojawia się ( u niektórych) taka dziwna refleksja. Jak to możliwe, by Yimou Zhang, który wie aż za dobrze, jak straszne bywa władza tyrana, zrobił film, w którym tyran gloryfikowany jest jako mąż opatrznościowy? Mnie tam to przeszkadzało. Ci, co gdzieś mają dylemat 'co ważniejsze: jednostka czy społeczność' i chcą tylko zobaczyć perfekcyjnie zrealizowany film z niesamowitym kung-fu, mogą spokojnie dodać do mojej oceny jeden albo dwa punkty.

Nie było na naszych ekranach w tym roku filmu piękniejszego wizualnie. Każde ujęcie jest obrazem, każda scena ma w sobie poezję. Kicz? Nie wiem, ale jeśli tak, to jakże piękny. I ta strona przyćmiewa nawet choreografię walk, czy przesłanie, które nie jest wcale tak oczywiste, jak to się sugeruje.