Monty Brogan zostaje skazany na siedem lat więzienia za handel narkotykami i postanawia uczcić ostatnie chwile na wolności spędzając szaloną noc z przyjaciółmi...

Z filmów Spike’a Lee jedynie „Do the Right Thing” wywarło na mnie równie silne wrażenie. Po serii kilku słabszych obrazów mistrz wraca do formy w wielkim stylu, serwując uniwersalną opowieść o ludzkich dramatach, w którą dodatkowo wpleciono pean na cześć Nowego Jorku. Podobało mi się właściwie wszystko: reżyseria, stylowe zdjęcia Prieto, genialna muzyka Blancharda, kreacje Nortona, Peppera, Hoffmana, Paquin. Wielkie kino.

Spike Lee to jeden z tych twórców, którym najwyraźniej zaszkodziło zbyt wiele pochwał i nagród - chłopak po prostu zjada własny ogon. W najnowszym filmie na próżno by szukać trafnej obserwacji dyskretnych międzyludzkich napięć, która niegdyś była jego znakiem firmowym i zyskała mu miano najwybitniejszego twórcy kina społecznego w swoim pokoleniu. Spike już nie kłuje jak dawniej - a nie mogąc znaleźć lepszej metody, by poruszyć widza swoją opowieścią, łapie go za serducho widoczkiem Twin Towers, pokazywanym chyba przez 5 minut bez cięcia. A w dodatku oczekuje, że widz będzie rozczulał się nad handlarzem narkotyków tylko dlatego, że gra go Edward Norton?! To ja przepraszam.

Być może gdyby nie rola Edwarda Nortona, którego uwielbiam i przejmująca, znakomita muzyka Terrence Blancharda, nie oceniłbym tego filmu tak wysoko. Ale te dwie rzeczy, ale także dobre aktorstwo pozostałych wykonawców i powolna narracja, czynią ten film sugestywną opowieścią o winie i (słusznej!) karze, o życiowych wyborach, a także o ponoszeniu ich konsekwencji. Mocno zapadają w pamięć trzy sceny - bezsilny protest Brogana przeciw otaczającemu go światu, będący protestem przeciw samemu sobie, prowokowanie Slaughtery'ego i alternatywna wizja przyszłości głównego bohatera. Powolny spacer po mieście i rozmowy przywodziły mi na myśl 'Przed wschodem słońca', ale oczywiście w dużo bardziej ponurej i pesymistycznej wersji.