Był pisarzem. Zdawało mu się, że pisał o przyszłości, lecz tak naprawdę chodziło o przeszłość. W jego powieści tajemniczy pociąg co jakiś czas odjeżdżał do roku 2046. Wszyscy, którzy się tam wybierali, robili to z jednego powodu... chcieli odzyskać utracone wspomnienia. Nikt nie był pewien, czy to prawda, ponieważ jeszcze nikt stamtąd nie wrócił - nikt oprócz jednej osoby. On tam był. Postanowił wrócić. Chciał się zmienić.

Wong Kar-wai dalej zadaje sobie pytanie, czy da się nakręcić melodramat unikając kiczu. Pytanie równie frapujące, jak to, czy da się ugotować grochową unikając grochu. Ale uwaga, ja akurat grochowa lubię, a za grochem nie przepadam, toteż dociekania waia faktycznie uważam za frapujące. Nie rozumiem tylko dlaczego udzieliwszy wreszcie twierdzącej odpowiedzi na swoje pytanie w "Spragnionych miłości", Azjata chciał w "2046" sprawdzić, czy nie da się odpowiedzieć jeszcze bardziej twierdząco. Okazało się, że się nie da, bo kiedy w melodramacie bohater przeciągle i wymownie patrzy smutnymi oczami Tony Leunga, to jest już wystarczająco melodramatycznie i prawie niekiczowato. Ale kiedy otwiera usta i do przeciągłego spojrzenia dodaje monolog, melodramatycznie jest nadal, ale niekiczowato już nie. Ale owszem, bardzo to piękne, a na aktorki waia mógłbym patrzeć z zachwytem nawet gdyby nie robiły na ekranie absolutnie nic.

Wizualnie perfekcyjny, jak zawsze u Wonga, ale – też jak zawsze – mamy tu tę osobliwą przypadłość karwajowskiego kina: jak na dłoni widać zaangażowanie i pasję reżysera, aktorzy grają z niekłamaną pasją, ale ta wszechobecna pasja nie udziela się niestety widzowi, postawionemu nie na – szczególnie wymaganej w przypadku tak namiętnych opowieści – pozycji uczestnika zdarzeń, a na pozycji chłodnego obserwatora.

Film, z którego wychodzi z niespełnieniem, ale później wraca do widza w różnych wspomnieniach i scenach, dopraszając się interpretacji. Z pewnością jedną z nich będzie jasno sformułowane stwierdzenie, iż miłość musi znaleźć swój odpowiedni czas dla obojga - a my oglądamy związki, które z tym czasem się rozjechały. Może i banalne, ale jak podane! Wizualnie jest to jeden z piękniejszych filmów tego roku (pewnie aż do "Domu Latających Sztyletów". Dałbym za wszystko 7, ale chińskie aktorki, które w nim się pojawiają są tak piękne, że dorzucę jeszcze punkcik.