Uważam, że to najsłabsza książka o Wallanderze. Po pierwsze przewidywalna. Szybko się można domyślić kto jest prawdziwym szpiegiem. Po drugie - za dużo retrospekcji nic nie wnoszących do fabuły. A po trzecie odnoszę wrażenie, że Wallander lepiej czuje się jako policyjny śledczy, niż jako prywatny detektyw. Jako policjant jakoś szybciej kojarzył fakty, trudniej go było wyprowadzić w pole i nie był tak łatwowierny.

Proszę jednak wziąć pod uwagę jedną rzecz - Wallander w "Niespokojnym człowieku" to starzejący się człowiek z wielkimi problemami zdrowotnymi. Trudno od niego wymagać, aby kojarzył fakty w ekspresowym tempie. W powieści zmaga się nie tylko z prowadzonym na własną rękę dochodzeniem (do którego notabene nie ma szczególnego przekonania i podejmuje się go jedynie z uwagi na Lindę), ale przede wszystkim z własnym - coraz częściej odmawiającym posłuszeństwa - organizmem. "Niespokojny człowiek" to tak naprawdę - w większym stopniu niż kryminał - studium psychologiczne, opowieść o odchodzeniu w niebyt.