Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 10 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii
Fot. anniversaire-celebrite.com
Fot. anniversaire-celebrite.com

A pamiętacie…: Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

Esensja.pl
Esensja.pl
Aktor, gitarzysta i piosenkarz aktywny na scenie od roku 1966, wydał do tej pory kilkanaście albumów studyjnych, znany jest przede wszystkim z dwóch przebojów cudzego autorstwa.

Wojciech Gołąbowski

A pamiętacie…: Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

Aktor, gitarzysta i piosenkarz aktywny na scenie od roku 1966, wydał do tej pory kilkanaście albumów studyjnych, znany jest przede wszystkim z dwóch przebojów cudzego autorstwa.
Fot. anniversaire-celebrite.com
Fot. anniversaire-celebrite.com
Kolejny raz sięgając do artysty znanego z innych dokonań, natrafiamy na ślad prowadzący do rock opery „Jesus Christ Superstar” Tima Rice’a i Andrew Lloyda Webbera z roku 1969. W przypadku Yvonne Elliman był to utwór „I Don’t Know How To Love Him” i rola Marii Magdaleny, natomiast Murray Head wyśpiewał na płycie przebój Judasza Iskarioty – „Superstar”. Nie był już wtedy debiutantem…
Murray Seafield St George Head urodził się w Londynie w 1946 roku jako syn twórcy filmów dokumentalnych (ojciec nazywał się Seafield Laurence Stewart Murray Head) oraz aktorki. Po latach również jego młodszy brat zajął się aktorstwem. Dorastając w Londynie, Murray studiował na politechnice i już w młodości pisał piosenki – w połowie lat 60. miał już podpisany kontrakt nagraniowy. Jako aktor zadebiutował w roku 1966 w komedii „The Family Way”, grał też na West Endzie w musicalu „Hair”. Tam znaleźli go Rice i Webber.
Trzeba powiedzieć, że wytwórnia Decca/MCA dała początkowo pieniądze tylko na nagranie jednego singla, mającego zapowiedzieć cały concept album. Ci dołożyli więc nieco własnych pieniędzy, by wystarczyło na dodanie nie tylko żeńskiego zespołu wokalnego Trinidad Singers, The Grease Band (zespołu Joe Cockera w latach 60.) ale i całej orkiestry.
Singiel wydany pod koniec 1969, trafił na Billboard Hot 100 w styczniu 1970, utrzymując się do lutego i sięgając miejsca #74. Powrócił rok później (na przełomie 70/71), sięgając miejsca #60 w marcu. Następnie znów zniknął, ale tym razem na krótko – wrócił w kwietniu, drapieżnie pnąć się w górę, aż dotarł do miejsca #14 w czerwcu 1971. W Kanadzie, Belgii (Ultratop 50 Flanders) oraz Nowej Zelandii poszło mu jeszcze lepiej – tam zdobył miejsca #6, #4 i #2 (odpowiednio). Na drugiej belgijskiej liście Ultratop 50 Wallonia dotarł do #20, w Holandii do #11, a w Wielkiej Brytanii jedynie #47.
Utwór był wielokrotnie coverowany i wykorzystywany, począwszy od wersji filmowej z 1973 (tu Judasza zagrał i wyśpiewał Carl Anderson), poprzez australijską wersję Jona Stevensa (1992), słoweńską grupy Laibach (1996), instrumentalną wykorzystywaną przez ABC Sports TV w show „The Superstars”, jako muzyczną „wizytówkę” wielu profesjonalnych wrestlerów, aż po wykonania koncertowe oraz w programach typu talent show.
Fot. spirit-of-rock.com
Fot. spirit-of-rock.com
Po wydaniu singla, Murray kontynuował karierę aktorską, w 1971 grając główną rolę w nominowanym do Oscara dramacie „Sunday Bloody Sunday” (nie nawiązującym w ogóle do krwawych wydarzeń z Derry, które miały miejsce rok później, a więc także bez związku z przebojem U2 o tym samym tytule). Na marginesie dodajmy, że rolę dziecięcego wandala w tym filmie zagrał Daniel Day-Lewis.
Nie porzucił jednak muzyki. W 1972 roku nagrał, a w 1973 wydał swój pierwszy album muzyczny, „Nigel Lived”. Był to concept album opowiadający historię Nigela, młodego śpiewaka przybywającego do Londynu z zamiarem robienia kariery, ostatecznie wpadająćego w uzależnienie od heroiny. W roku 2017 reedycję winyla wydała wytwórnia Intervention Records (z użyciem analogowego masteringu, oryginalnej taśmy matki oraz tego smego inżyniera dźwięku). Reedycja okazała się takim sukcesem, że Murray Head zdecydował się na wykonywanie utworów z tej płyty także na koncertach – czego nie robił nigdy wcześniej!
Jako ciekawostkę dodajmy, że w zespole akompaniującym Murrayowi na tej płycie znajdowali się między innymi bracia Giles z grupy Giles, Giles and Fripp – która później zmieniła nazwę na King Crimson.
W tymże 1973 Murray występuje również w dramacie radiowym „The Fourth Tower of Inverness”. W roku 1975 Head wydaje drugi album, „Say It Ain’t So”. Utwór prawie-tytułowy („Say It Ain’t So, Joe”) zostaje później coverowany między innymi przez Rogera Daltreya z The Who oraz The Hollies, a inny – „Never Even Thought” – przez Colina Blunstone oraz Cliffa Richarda. Rok 1979 przynosi występ w miniserialu „Prince Regent” oraz finałowym epizodzie programu ITV „Return of the Saint”. Światło dzienne ujrzała wtedy także trzecia płyta artysty, „Between Us”. Kolejne lata to kolejne płyty, przechodzące bez echa: 1981 – „Voices” oraz „How Many Ways”, 1982 – „Shade”, 1984 – „Restless” (choć nagrywane z udziałem znanych muzyków).
Rok 1984 to jednak także musical „Chess”, do którego muzykę w całości skomponowali Benny Andersson i Björn Ulvaeus ze szwedzkiej grupy ABBA, a teksty napisali tenże Ulvaeus oraz Tim Rice. W historii zmagań dwóch szachistów, wpisującą się w realia Zimnej Wojny (a zarazem przedstawiającej ją jako właśnie taką grę), rolę Amerykanina powierzono Headowi. Ważny jest również wątek miłosny…
Andersson i Ulvaeus wpletli w utwory kilka fraz użytych wcześniej w utworach macierzystej grupy. Ten drugi dla przedstawienia konceptów rytmicznych niektórych piosenek napisał również dla nich tymczasowe teksty, które Rice… uznał za warte zachowania. Przynajmniej niekróre. A spośród nich najsłynniejszą taką frazą jest ta wyśpiewana przez Amerykanina – czyli Murraya – „One night in Bangkok makes a hard man humble”.
W londyńskiej wersji musicalu tłem piosenki jest wywiad udzielany przez Amerykanina w Bangkoku, w którym dzieli się spostrzeżeniami na temat nocnego życia tego miasta. W produkcji Broadwayowskiej właśnie w Bangkoku rozgrywa się szachowy mecz między rywalami. W tekście szachista krytykuje atrakcje miasta – dzielnicę czerwonych latarnii (Soi Cowboy), Chao Phraya River („muddy old river”), Wat Pho („reclining Buddha”), stawiając je niżej niż partię szachów. Wspomniany jest aktor Yul Brynner (umiera 6 miesięcy później), grający króla Syjamu w musicalu oraz filmie „Król i ja” (1956). Do Tajlandii nawiązuje również fraza o transpłciowej identyfikacji kathoey („You’ll find a god in every golden cloister — and if you’re lucky then the god’s a she”). Wszystko to razem spowodowało, że Thailand’s Mass Communications Organisation w 1985 zakazała rozpowszechniania tego utworu.
W tekście wspomina się również Południowy Tyrol (region Włoch), gdzie odbywa się akcja pierwszego aktu musicalu – oraz trzy miejsca, w których dotychczas miały miejsce szachowe pojedynki: Islandię; Filipiny oraz Hastings w Wielkiej Brytanii.
Dodajmy, że w piosence Murray Head jedynie rapuje zwrotki, natomiast refren śpiewany jest przez szwedzkiego piosenkarza Andersa Glenmarka.
Fot. purepeople.com
Fot. purepeople.com
Przebój podbił wiele światowych list przebojów, zdobywając szczyty w Australii, Belgii, Kanadzie (Canada Adult Contemporary; na liście Canada Top Singles był trzeci), na Eurochart Hot 100, w Finlandii, Holandii (Single Top 100; na liście Dutch Top 40 był drugi), RPA, Hiszpanii, Szwajcarii i RFN. Miejsca w pierwszeej dziesiątce zdobył także w Austrii, Francji, Irlandii, Nowej Zelandii, Norwegii i Szwecji. W Wielkiej Brytanii wylądował na #12, a w USA w zależności od listy osiągnął różne pozycje: US Billboard Hot 100 – #3, US Billboard Hot Black Singles – #89, US Billboard Hot Dance/Disco – #5, US Billboard Hot Dance Music/Maxi-Singles Sales – #8, US Billboard Adult Contemporary – #35, US Cash Box – #4. Na Liście Przebojów Programu Trzeciego słuchacze wywindowali go na miejsce siódme.
Singiel w Kanadzie pokrył się platyną przy sprzedaży 100 tysięcy egzemplarzy, we Francji srebrem (413 tysięcy), w Niemczech złotem (250 tysięcy). W tym samym 1985 utwór zaśpiewała również Kanadyjka Robey (odnosząc swąwersją nawet większe sukcesy na Billboard Hot 100). W 2003 roku swoją wersję wydała duńska grupa C21, a w 2005 niemiecka Vinylshakerz.
Cały album „Chess”, w którym główne role wokalne wykonali również Tommy Körberg, Elaine Paige, Denis Quilley, Björn Skifs oraz Barbara Dickson, dotarł do pierwszej dziesiątki w notowaniach list w Wielkiej Brytanii, RFN i RPA, zajął również miejsca #47 w US Billboard 200, #39 we Francji oraz #35 w Australii – a zapewne także ze względu na autorów muzyki przez siedem tygodni okupował pierwsze miejsce w Szwecji. Zdobył również kilka nagród – Goldene Europa w Niemczech, Edison Award w Holandii i Rockbjörn w Szwecji.
Po wydaniu albumu musical był również wystawiony na scenie. Od 1986 roku na West Endzie (tu również Murray Head zagrał rolę Amerykanina). Następnie na Broadwayu od 1988, a potem w wielu miejscach na świecie po dzień dzisiejszy (z wyłączeniem okresu pandemii) – ale już bez jego udziału, gdyż w trakcie występu w kwietniu 1989 piosenkarz nabawił się kłopotów zdrowotnych związanych z głosem.
Fot. Gérard Drouot Productions, youtube.com
Fot. Gérard Drouot Productions, youtube.com
Następne dokonania Heada ponownie przechodzą bez echa. Nagrywa kolejne płyty, w tym – biegle władając językiem francuskim – także w nim: 1987 – „Sooner or Later”, 1992 – „Wave”, 1993 – „Innocence”, 1995 – „Pipe Dreams”, 2000 – „Innocence” (revised edition of „Wave”), 2002 – „Passion”, 2007 – „Tête à Tête”, 2008 – „Rien n’est écrit”, 2012 – „My Back Pages”. Wydaje również plyty koncertowe (1981 – „Find the Crowd”, 2009 – „Live Collection Vol 1”, 2010 – „Live Collection Vol 2”) i składanki (1990 – „Watching Ourselves Go By”, 1995 – „When You’re in Love”, 1995 : „Greatest Hits”, 2006 – „Emotions, My Favourite Songs”, 2016 : „Scrapbook” – Boxset 3 CD + 1 DVD With Live Tracks).
Bierze też udział w nagraniach ścieżek dźwiękowych lub w całości je tworzy do filmów „Cocktail Molotov” (1980), „Pour cent briques t’as plus rien” (1982), „The Flying Devils” (1985), „A Gauche En Sortant De L’Ascenseur” (1988), „Un été d’orages” (1989), „Patrick Dewaere” (1992)..
W roku 1999 Murray Head jest współautorem scenariusza francuskiego filmu „Dzieci wieku” („Les Enfants du Siècle”) opowiadającego historię miłości pisarki George Sand i poety Alfreda de Musset.
W pierwszej dekadzie XXI wieku Murray występuje w produkcjach telewizji brytyjskiej: „The Bill”, „Casualty”, „North Square” oraz „Judge John Deed”. Występuje również w „Heartbeat„ ITV w latach 2005-2006. W operze mydlanej „Lekarze” („Doctors”, BBC) występuje w 2010, 2013, 2017 oraz 2019, w różnych rolach – najpierw jako piosenkarz próbujący powrotu na scenę, na końcu jako perkusista. Występuje również w telewizji kanadyjskiej (TV mini-series „Music-Hall”), w 2011 również w pierwszym odcinku serialu „Vera”.
Łącznie serwis filmowy IMDB.com wylicza niespełna 50 występów Heada przed kamerą; dwadzieścia jeden razy pojawia się w kategorii „Soundtrack” (często jako wykonawca przeboju „One Night in Bangkok”).
koniec
14 kwietnia 2021

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Od krautu do minimalistycznego ambientu
Sebastian Chosiński

6 V 2024

Pierwsza nagrana po rozstaniu z wokalistą Damo Suzukim płyta Can była dla zespołu próbą tego, na co go stać. Co z tej próby wyszło? Cóż, „Soon Over Babaluma” nie jest może arcydziełem krautrocka, ale muzycy, którzy w składzie pozostali, czyli Michael Karoli, Irmin Schmidt, Holger Czukay i Jaki Liebezeit, na pewno nie musieli wstydzić się jej.

więcej »

Non omnis moriar: Siła jazzowych orkiestr
Sebastian Chosiński

4 V 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj longplay z serii Supraphonu „Interjazz” z nagraniu dwóch czechosłowackich orkiestry pod dyrekcją Jana Ptaszyna Wróblewskiego i Gustava Broma.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Eins, zwei, drei, vier, fünf…
Sebastian Chosiński

29 IV 2024

Wydawana od trzech lat seria koncertów Can z lat 70. ubiegłego wieku to wielka gratka dla wielbicieli krautrocka. Przed niemal trzema miesiącami ukazał się w niej album czwarty, zawierający koncert z paryskiej Olympii z maja 1973 roku. To jeden z ostatnich występów z wokalistą Damo Suzukim w składzie.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.