Homer musi ocalić świat przed katastrofą, którą sam sprowokował. Wszystko zaczyna się od Homera, jego nowej świnki domowej i cieknącej cysterny – kombinacji, która doprowadza do nieszczęścia, jakiego miasto Springfield jeszcze nie doświadczyło. Kiedy Marge jest przerażona horrendalną gafą Homera, do domostwa Simpsonów puka żądny zemsty tłum.

Nie wiem, czemu co drugi recenzent tak się ekscytuje tym żartem z Arnoldem – prezydent Schwarzenegger był już przecież w „Człowieku demolce” – a nikt nie pisze o tuzinach genialnych nawiązań, od „Pali się, moja panno” po „Apocalypto”. Wciąż się waham, czy kinowi „Simpsonowie” to najzabawniejsza pełnometrażowa kreskówka ever, ale że są w pierwszej trójce, nie mam żadnych wątpliwości.

Canal+, wyświetlając serial, z sezonu 3 od razu przeskoczył do 17 i widać jednak pewną różnicę – z subtelnego humoru sytuacyjnego przeszli do wulgarnej dosłowności, która już nie była taka fajna. Widać to też po filmie kinowym – szkoda, że nie powstał paręnaście lat temu. Ale to tylko oznacza, że dam 8, a nie 10 :-)

Bardzo udana produkcja — chciałoby się rzec, miś na miarę naszych możliwości. Historia jest tak na czasie i tak w duchu oryginalnej serii, jak to tylko możliwe: autorzy scenariusza uwzględnili takie palące amerykańskie problemy jak skażenie środowiska, nielegalna inwigilacja obywateli przez wścibskich federalnych, pijaństwo nieletnich — a nawet widmo prezydentury Arnolda Schwarzeneggera. Simpsonowie są tacy, jakich ich znamy i lubimy: prowincjonalni, hałaśliwi, nieznośni, ale w gruncie rzeczy porządni do szpiku kości, nawet Homer. Jedyne, czego w filmie zabrakło, to simpsonowskiego kota — podejrzewam jednak, że po takim sukcesie to nie ostatni pełnometrażowy występ Pierwszej Dysfunkcjonalnej Rodziny Ameryki, może więc i mój ulubieniec Snowball II doczeka się na swoje pięć minut.

Z dużej chmury średni deszcz. Ostrzyłem sobie zęby na ten film, skutecznie manipulowany opowieściami o latach i mękach tworzenia, o tym, że będzie to dzieło wymuskane i tip-top. A tu znowu taka mała stabilizacja, choć naprawdę miejscami śmieszna. Wszystko ma kształt niedzielnego kina familijnego i wszystkie zmiany i przemiany idą właśnie w tę stronę. Tatuś zły – tatuś dobry, kryzys małżeński – małżeński wzlot, pierwsze miłości, kult małego miasteczka, dorastanie do bohaterstwa. I nawet ostry popkulturowy sos, w którym zanurzony jest serial, w pełnometrażówce jest jakiś mdły. Ogólnie jest zabawa, ale nie na sto fajerek.

Cechą charakterystyczną „Simpsonów” jest jednak pewna ich stałość – dlatego od 20 lat Maggie chodzi ze smoczkiem w buzi, Bart i Lisa są młodszymi nastolatkami, a Homer wciąż popełnia te same błędy. Dlatego słusznie raczej twórcy nie robią rewolucji, tylko dają to, do czego przywykliśmy, choć w zdecydowanie większej skali. Z dokładnością oczywiście do uwspółcześnionych aluzji politycznych – tym razem rząd podsłuchuje, a prezydentem jest oczywiście Arnold. Graficznie nic nowego (choć nieco wycyzelowane), fabularnie nic nowego, ale wszystko to, co dobre w serialu, zostaje zachowane i przecież o to chodzi. Przede wszystkim humor – który jest przewyborny. Ulubione postacie drugoplanowe też mają swoje wejścia (a Flanders nawet mocno rozbudowaną rolę), otrzymujemy szereg dowcipnych nawiązań i doskonały występ gościnny Toma Hanksa. W ten sposób oglądamy jedną z lepszych komedii sezonu – i w sumie o to chodzi.

Najzabawniejszy film lata w polskich kinach. Jeśli ktoś nie poznał dysfunkcyjnej rodziny leniwego kłamczucha, opoja i psuja Homera Simpsona, ma szansę zrobić to teraz. I nie pożałuje. Oferta dla widza to: mnóstwo zjadliwego humoru, wiele politycznej niepoprawności, satyra na amerykańską współczesność (taką globalną też), dowcipne dialogi – i jeszcze parę rzeczy, ale trzeba iść do kina. Wielbiciele serialu oczywiście będą narzekać, ale ich prawo – np. w finale Homer staje się bohaterem kina akcji i zbawcą Springfield (do którego zagłady ekologicznej za sprawą swojej ulubionej świnki doprowadził).