Historia opowiada o relacjach pomiędzy nowo wybranym papieżem, który z powodu depresji nie czuje się na siłach by podjąć się służby, a jego terapeutą.

Papieska kremówka z solidną porcją haszyszu. Scena kardynalskiego turnieju siatkówki dorównuje pokazowi mody kościelnej z „Rzymu” Felliniego. Nanni Moretti nakręcił jeden z najlepszych filmów w karierze.

Persona komediowa Morettiego to ciągła gadanina: bez rytmu, akcentów, pauz, tylko bla, bla, bla. W jego filmach z lat 70. i 80. ta neuroza połączona z narcyzmem dawała się jeszcze oglądać ze względu na pakt autobiograficzny (oglądaliśmy alter ego samego Morettiego). Ale kiedy Moretti gra inne postacie – tutaj akurat psychoanalityka – staje się irytująco powtarzalny i ujawnia swoje ograniczenia. „Habemus papam” jest rozlazłym filmem z humorem rozgotowanym jak ciepłe kluchy, w którym Moretti potrzebuje 104 minut bezzębnych gagów, żeby udowodnić odkrywczą tezę: Kościół jest anachroniczny i groteskowy. Tell me something I don’t know, Mr Moretti, tylko błagam – zabawniej i ciekawiej!

Grzeczny film Morettiego pokazuje kler jako grupkę uroczych, lekko infantylnych staruszków, rozdokazywanych na boisku do siatkówki. Jesteśmy znów w roku 1944 i oglądamy „Idąc moją drogą” McCareya – a po seansie zostaje nam na języku ten sam posmak sacro-lukru.

Całkiem to zabawne, ale niespecjalnie mądre.