Wkrótce po przeprowadzce do nowego mieszkania, Beth, poznaje Adama. Przystojny chłopak zachowuje się w nieco dziwaczny sposób. Przejawia się to w drobnych sprawach, jak unikanie kontaktu wzrokowego, czy trzymanie się na uboczu, gdy Beth wnosi bagaże. Okazuje się, że Adam cierpi na syndrom Aspergera i jest zupełnie nieświadomy społecznych konwenansów i zachowań. Nie potrafi też odczytywać niewerbalnych komunikatów...

Filmowcom często można zarzucić doklejanie happy endu na siłę. Tu odwrotnie – Mayer ostentacyjnie i bez finezji spycha film ze szczęśliwego toru, byle tylko nie narazić się na zarzut przesłodzenia. Za późno – nie robi się lekkiej komedii romantycznej o związku aspergerowca z neurotyczką, by dopiero w finale skręcić w kameralny dramat. Albo kij, albo marchewka, panie reżyserze. Ta niekonsekwencja i asekuranctwo bardzo psują ogólne wrażenie. Mimo to całość na plus, w czym największa zasługa aktorów – brak oscarowej nominacji dla Dancy’ego trochę mnie dziwi.