Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 3 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Max Mayer
‹Adam›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułAdam
Dystrybutor CinePix
Data premiery5 lutego 2010
ReżyseriaMax Mayer
ZdjęciaSeamus Tierney
Scenariusz
ObsadaHugh Dancy, Rose Byrne, Peter Gallagher, Amy Irving, Frankie Faison
MuzykaChristopher Lennertz
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiUSA
Czas trwania99 min
Gatunekdramat, komedia
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Nie na swoim miejscu
[Max Mayer „Adam” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Tytułowy Adam z filmu Maxa Mayera boi się każdego kolejnego dnia, bo jego własna perspektywa postrzegania rzeczywistości odmieniona syndromem Aspergera nie pozwala mu zrozumieć innych ludzi i swoich osobistych lęków. Mayer uczynił z historii o drodze bohatera do oswobodzenia się z ograniczeń inteligentną mieszankę kina obyczajowego i delikatnej komedii romantycznej. Z jednej strony wybór słuszny, z drugiej – czy uproszczenia naprawdę były konieczne?

Ewa Drab

Nie na swoim miejscu
[Max Mayer „Adam” - recenzja]

Tytułowy Adam z filmu Maxa Mayera boi się każdego kolejnego dnia, bo jego własna perspektywa postrzegania rzeczywistości odmieniona syndromem Aspergera nie pozwala mu zrozumieć innych ludzi i swoich osobistych lęków. Mayer uczynił z historii o drodze bohatera do oswobodzenia się z ograniczeń inteligentną mieszankę kina obyczajowego i delikatnej komedii romantycznej. Z jednej strony wybór słuszny, z drugiej – czy uproszczenia naprawdę były konieczne?

Max Mayer
‹Adam›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułAdam
Dystrybutor CinePix
Data premiery5 lutego 2010
ReżyseriaMax Mayer
ZdjęciaSeamus Tierney
Scenariusz
ObsadaHugh Dancy, Rose Byrne, Peter Gallagher, Amy Irving, Frankie Faison
MuzykaChristopher Lennertz
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiUSA
Czas trwania99 min
Gatunekdramat, komedia
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Każdy kolejny film dochodzący na polskie ekrany z Festiwalu Filmów Niezależnych w Sundance potwierdza, że to prawdziwa wylęgarnia prostych i kameralnych, a co najważniejsze – dobrych tytułów. „Adam” nie aspiruje do bycia dziełem kinematografii amerykańskiej, ale skromnie plasuje się we wciąż prestiżowej przegródce filmów refleksyjnych, ciepłych i szczerych. Jedyne, co można mu zarzucić, to zbytnią toporność w ukazywaniu emocji bohaterów oraz trzymanie się bezpiecznych obszarów dotyczących łagodnego autyzmu tytułowego protagonisty. Trochę więcej odwagi i reżyserskiego pazura, a film Mayera byłby czymś głębszym niż przyjemnym, ale jednak raczej powierzchownym komediodramatem.
Oczywiście, nie byłoby problemu, gdyby „Adam” opowiadał o miłości/przyjaźni próbującej pokonać trudności społeczno-komunikacyjne wywołane Aspergerem. Wówczas uproszczenia wchodziłyby w formułę ambitnej komedii romantycznej z sympatycznymi, ale nietypowymi bohaterami. Tymczasem, jak sam tytuł wskazuje, Mayer przedstawia przede wszystkim historię Adama, człowieka, który po stracie ojca nie potrafi poszukać sobie miejsca w społeczeństwie, sam sobą się zaopiekować, znaleźć pracę i wyjść z domu dalej niż kilka przecznic dalej. Z punktu wyjściowego jasno wynika, że Adam będzie zmuszony sprzeciwić się swoim słabościom i nauczyć się funkcjonować w nieco obcym mu świecie. W takim kontekście, związek z uśmiechniętą, ale tak naprawdę znerwicowaną Beth, okaże się nie tyle romansem, a motorem do zmian. Stąd klasyfikacja filmu nie przystaje zupełnie do sposobu przedstawienia historii Adama, jaki przyjął reżyser. Dla lekkiego dramatu o pokonywaniu siebie, za dużo tu miejsca poświęconego sportretowaniu Beth i jej związku z głównym bohaterem, a w kategoriach refleksyjnej komedii romantycznej brakuje zdecydowanie romantyzmu i odpowiedniego wyważenia wątków. W końcu Adam i Beth żyją raczej na zasadzie symbiozy niż prawdziwej relacji damsko-męskiej: oboje dostają poczucie bezpieczeństwa – Beth, bo wie, że Adamowi obce jest kłamstwo i zdrada, Adam, bo ma wreszcie kogoś, kto się nim opiekuje i interesuje. Nie na tym jednak polega dojrzała miłość.
Koniec filmu Mayera czarno na białym potwierdza, że opowieść o Adamie można równie dobrze odnieść do każdego człowieka, który introwertycznie odcina się od innych ludzi, od wyzwań, od niebezpieczeństw życia. Nie trzeba mieć Aspergera, żeby odstawać od większości i potrzebować terapii szokowej koniecznej do poczynienia zmian w swoim postępowaniu. To ważne spostrzeżenie w finale „Adama” stawia całość w nowym świetle, nadając jej wymiar bardziej uniwersalny. Do tego, historia okazuje się przekonująca, dzięki Hugh Dancy’emu, który w tytułowej roli nie próbuje podrabiać wielkich kreacji aktorskich Toma Hanksa w „Forrescie Gumpie” czy Dustina Hoffmana w „Rain Manie”, ale buduje postać Adama w sposób oszczędny, uczciwy i prawdziwy. Jego bohater nie ma żadnych manier ani aury kogoś wyjątkowego, lecz stanowi przykład przeciętnego człowieka, który nie potrafi poradzić sobie ze swoimi problemami. Dancy’emu partneruje utalentowana Rose Byrne, ale jednak w tym filmie, znana z „Troi” i „Układów” Australijka stanowi tylko niezłą przeciwwagę dla głównego bohatera. Dzięki tej parze, dużo łatwiej zapomnieć o braku reżyserskiej przenikliwości przy obserwacji psychologiczno-społecznej, tak przecież pożądanej przy temacie filmu, i szczerze bawić się i nawet wzruszyć, śledząc ich perypetie. I nawet jeśli Mayer nie dopiął wszystkiego na ostatni guzik, okazuje się wreszcie, że „Adam” to wciąż kino, które przynosi inteligentną rozrywkę i słuszną refleksję na koniec, połączenie, którego często ciężko szukać w mainstreamowych produkcjach.
koniec
8 lutego 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Gdy miłość szczęścia nie daje…
Sebastian Chosiński

1 V 2024

W trzecim odcinku tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bensiona Kimiagarowa doszło do fabularnego przesilenia. Wszystko, co mogło posypać się na budowie kanału – to się posypało. W czwartej odsłonie opowieści bohaterowie starają się więc przede wszystkim poskładać w jedno to, co jeszcze nadaje się do naprawienia – reputację, związek, plan do wykonania.

więcej »

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »

East Side Story: Ucz się (nieistniejących) języków!
Sebastian Chosiński

28 IV 2024

W czasie eksterminacji Żydów w czasie drugiej wojny światowej zdarzały się niezwykłe epizody, dzięki którym ludzie przeznaczeni na śmierć przeżywali. Czasami decydował o tym zwykły przypadek, niekiedy świadoma pomoc innych, to znów spryt i inteligencja ofiary. W przypadku „Poufnych lekcji perskiego” mamy do czynienia z każdym z tych elementów. Nie bez znaczenia jest fakt, że reżyserem filmu jest pochodzący z Ukrainy Żyd Wadim Perelman.

więcej »

Polecamy

Android starszej daty

Z filmu wyjęte:

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż autora

Szybciej. Głośniej. Więcej zębów
— Ewa Drab

Samochody (nie) latają
— Ewa Drab

Kreacja automatyczna
— Ewa Drab

PR rządzi światem
— Ewa Drab

(I)grać i (wy)grać z czasem
— Ewa Drab

Llewyn Davis jest palantem
— Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna

Wszyscy jesteśmy oszustami
— Ewa Drab

Rzut kośćmi i sekrety Freuda
— Ewa Drab

Kto się boi Vina Diesla?
— Ewa Drab

Duch z piwnicy
— Ewa Drab

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.