"Kolejny rok" to pełna uroku i ciepła, zabawna ale i wzruszająca opowieść o szczęśliwym małżeństwie Gerri i Tomiego, gronie ich przyjaciół i znajomych, w której, jak to w życiu, przyjaźń miesza się z samotnością, radość przeplata smutek, śmierć jest nierozłączna z narodzinami, a rozpacz idzie pod rękę z nadzieją. Wiosna, lato, jesień, zima... I tak mija kolejny rok...

Odniosłem wrażenie, że Mike Leigh bardzo chce, abyśmy zainwestowali emocjonalnie w idealny związek Toma i Gerri, a kiedy już to zrobimy, stopniowo odsłania mechanizm wykluczenia, na którym ta idylla jest zbudowana. Ostatnia scena to nie tylko majstersztyk inscenizacyjny, ale godny podziwu etyczny gest artysty, który staje po stronie przegranych i każe widzowi zrewidować poglądy na temat pokazywanej wcześniej rodzinnej sielanki. Film jest również mistrzostwem realizmu, ma rewelacyjne dialogi oraz świetnych i wirtuozersko poprowadzonych aktorów. W przypadku Leigh to norma, ale wciąż olśniewająca.

Leigh rutynowo zdumiewa. Wydobywa z aktorów perełki autentyzmu – kłopot w tym, że (jak w „Happy Go Lucky”) nawleka je sznurek tezy. Małżeństwo Toma I Gerri nie ma żadnych problemów, pijaczka Mary jest zaś problemem chodzącym. Gdzie tkwi źródło siły „dobrych” bohaterów Leigh…? Niestety, w znaczonych kartach samego reżysera. Dawno nie było filmu, który zawierałby tak wiele okruchów prawdy a jednocześnie sprawiał wrażenie tak wykalkulowanego. Jedna ręka nie klaszcze.

Mike Leigh rozłożył mnie na łopatki. „Kolejny rok” przypomina serial – poznajemy prywatne życie bohaterów, które pozbawione jest niecodziennych wydarzeń. Zwyczajność burzy wszelki dystans – po wyjściu z kina trudno uwierzyć, że za tydzień nie będzie kolejnego odcinka (film ma epizodyczną konstrukcję – oglądamy go w czterech sekwencjach – każda z inną porą roku w tle). Ta sama zwyczajność przypomina też, czym są „prawdziwe” problemy, które na ekranie smakowicie wygrywa tercet Broadbent – Manville – Sheen. Kto nie do końca dał się przekonać Poppy z „Happy-go-lucky”, tego powinna porwać jej, rozczarowana życiem, wersja 25 lat później. Gorąco polecam!