W przeddzień odkrycia bliźniaczej do Ziemi planety, tragiczne wydarzenie na zawsze odmieni życia dwójki nieznajomych.

W filmie Marka Cahilla konwencje science-fiction i melodramatu nie współistnieją zgodnie obok siebie, lecz ulegają widowiskowemu zderzeniu. W rezultacie na ekranie powstaje chaos, który nie sprzyja zamierzonej przez twórców kontemplacji jednostkowej apokalipsy. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że właśnie tak wyglądałby „Melancholia” gdyby wyreżyserował ją Krzysztof Kieślowski. Sorry, ale od pompatycznej egzaltacji wolę precyzyjny chłód von Triera.