Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 3 czerwca 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

Krótko o filmach: Październik 2001
[ - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Duchy Marsa” (John Carpenter′s Ghosts of Mars), „Jay i Cichy Bob kontratakują” (Jay and Silent Bob Strike Back), „Drobne cwaniaczki” (Small Time Crooks)

Michał Chaciński, LV-426

Krótko o filmach: Październik 2001
[ - recenzja]

„Duchy Marsa” (John Carpenter′s Ghosts of Mars), „Jay i Cichy Bob kontratakują” (Jay and Silent Bob Strike Back), „Drobne cwaniaczki” (Small Time Crooks)
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
LV-426 [70%]
Wielka draka na Marsie
John Carpenter – mistrz filmów klasy B – znowu w akcji. Tym razem spod jego ręki wyszedł marsjański western z elementami horroru. Oto do jednego z marsjańskich miast wjeżdża pociąg. Jedyna osoba w nim jest przykuta kajdankami do własnego miejsca. Ten film to jej historia.
Najnowszy obraz Carpentera jest swymi korzeniami bliższy raczej „Wielkiej drace w Chińskiej Dzielnicy” i „Ucieczce z Nowego Jorku” niż „Halloween”. Jest walka, jest akcja, jest odrobina humoru. To Carpenter, jakiego polubiłem w dawnych czasach. Nawiasem mówiąc, ten film potwierdza moją prywatną tezę: im Carpenter ma mniej pieniędzy na film, tym będzie on fajniejszy – koronnym dowodem jest „Dark Star”.
Nowością u Carpentera jest sposób filmowania – jako, że film jest relacją z wydarzeń, nie od razu wiemy, co się działo na całym obszarze, gdzie przebywa cała grupa. Podobnie jak główna bohaterka, musimy samodzielnie składać całą historię.
OSTRZEŻENIE – Poniżej znajdują się szczegóły, które mogą zepsuć przyjemność z samodzielnego odkrywania historii.
Najpierw poznęcam się nad potknięciami i wadami. Po pierwsze – tytuł filmu zdradza połowę „głównej zagadki”. Po drugie – na Marsie jest grawitacja równa ziemskiej. Po trzecie – niektóre rzeczy (np. „wyzwolenie” się bohaterki) są ciutkę zbyt przewidywalne. Jako, że te uchybienia psują trochę przyjemność oglądania – musiałem zdjąć kilka punktów z końcowej oceny. Teraz czas na zalety. Zakończenie – gdyby nie ono, stwierdziłbym, że gwiazda Carpentera blednie. Wcale nie. Pomysł: okazuje się, że z prostego pomysłu – broni służącej do pogromu najeźdźców w przypadku własnej przegranej – można wiele wycisnąć. Obsada: Ice Cube i Natasha Henstridge tworzą bardzo pasującą parę aktorów.
Koniec „psujów”.
Podsumowując, jest to typowy film Carpentera, mieszczący się na półce z napisem „nie jest złe”. Jeśli będziecie mieli trochę czasu i kino w pobliżu – idźcie – nie pożałujecie. Najkrócej można go opisać jako połączenie „Wielkiej draki…” z „Atakiem na Posterunek 13”.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
LV-426 [70%]
Kevin Smith kontratakuje!
Oto ostatni (zarówno w sensie „najnowszy” jak i „więcej nie będzie”) film Kevina Smitha. Zebrał do swej produkcji większość aktorów, których możemy pamiętać z poprzednich części (Ben Affleck, Matt Damon, Chris Rock, Brian O′Halloran, Joey Lauren Adams), jak i osoby, które jeszcze u niego nie grały (Carrie Fisher, Mark Hammil, Wes Craven). W przeciwieństwie do poprzednich filmów, jest to czysta komedia – można znaleźć tu nawiązania do wieeeelu filmów od „Aniołków Charliego”, poprzez „Gdzie jesteś Scooby-Doo”, aż do świętej trylogii.
Normalny krytyk napisałby zapewne: film ten jest alegorią życia w naszych czasach. Kino drogi, albowiem nie możemy nie zauważyć, że właśnie do tego nurtu Smith chciał dołączyć, odpowiada o wewnętrznej i duchowej ewolucji bohaterów, jakiej doświadczają na swej drodze ku świetlanej przyszłości. Każdy ich przystanek należy tłumaczyć jako kolejne wtajemniczenie.
Stek bzdur.
Jaka jest prawda? Jay i Bob przestają być „lubiani” u siebie. Dodatkowo okazuje się, że pewien osobnik obciął ich na grubą forsę, w Internecie nazywają ich cieniasami. Czas, by sprawy wróciły do normy – czas ruszyć do Hollywood. Po drodze Jay się zakochuje, razem z Bobem uwalniają Suzanne z niewoli, grają wreszcie w filmie zrobionym na podstawie komiksu, opartego na dwóch charakterystycznych postaciach, wzorowanych na Jay′u i Bobie. Proste. O tym, że są ścigani przez FBI i policję całego kraju, nie warto nawet wspominać.
Odnoszę wrażenie, że Kevin Smith zrobił ten film dla swoich fanów – i wyłącznie dla nich. Jeśli nie widziało się poprzednich części, 3/4 nawiązań i dowcipów będzie niezrozumiałe.
Jeśli szykujecie się na „duchową obrazę” (jak kiedyś określono „Dogmę”), czeka was zawód – ten film to komedia. Nic tego nie zmieni (chyba, że jesteście obrońcami czystości języka i zwrot „nakopać do dupy” powoduje u was wymioty). Komedia dla miłośników twórczości Kevina Smitha. Jeśli chcesz się dobrze bawić – obejrzyj najpierw „Clerks”, „Chasing Amy” i „Dogmę”. Właśnie za tę hermetyczność muszę trochę obciąć notowania. I powtórzę po raz ostatni. To naprawdę jest komedia, nie szukajcie na siłę głębokiego przesłania.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Michał Chaciński [70%]
Bezpretensjonalna historyjka
Woody Allen ma za sobą najcięższą dekadę w karierze. Lata 90. w jego filmografii przyniosły zbiór najbardziej nierównych filmów, jakie dotychczas wyszły z maszyny do pisania i kamery Allena. Wielbiciele dostali na szczęście filmy, które dołączyły do najlepszych dokonań reżysera („Strzały na Broadway′u”, „Mężowie i żony”), ale dostali również filmy znacznie słabsze, nierówne, chwilami zaskakujące zupełnym brakiem wyczucia („Celebrity” z fatalnie poprowadzoną, irytującą rolą Branagha, „Cienie i mgła” z szeregiem słabo powiązanych odwołań do Bergmana, Kafki i ekspresjonistów). Od dramatycznego rozstania z Mią Farrow praktycznie w każdym kolejnym filmie Allen sprawiał wrażenie, jakby próbował się pozbierać, usprawiedliwiać, odzyskać pewność siebie. Jeszcze w ostatnim filmie dekady – „Słodkim draniu” – argumentował, że prawdziwy artysta nie musi być jednocześnie człowiekiem wyczulonym na emocjonalne potrzeby najbliższych (i że może go to jednak drogo kosztować). Wygląda na to, że reżyser postanowił rozpocząć nową dekadę z zupełnie innym nastawieniem.
Kurtuazyjne przedstawienie widzom postaci: ′Oto moja żona, Zofia. Jako wielbicielka Star Treka zainstalowała sobie we włosach działka plazmowe.′
Kurtuazyjne przedstawienie widzom postaci: ′Oto moja żona, Zofia. Jako wielbicielka Star Treka zainstalowała sobie we włosach działka plazmowe.′
„Drobne cwaniaczki” są całkowicie bezpretensjonalną, pozbawioną moralnych tez historyjką, która zdaje się mieć wyłącznie rozrywkowy cel. Allen powraca do swoich korzeni – tak jak w pierwszych filmach z lat 70., bohaterem historii jest naiwny, ale sympatyczny przestępca-nieudacznik. Podobnie jak w starych allenowskich komediach, większość gagów bierze się z niezdarności bohaterów i z żartów losu, na jakie są wystawiani. Kto lubi te pierwsze slapstickowo-skeczowe komedie Allena znajdzie w „Drobnych cwaniaczkach” nastrój, jakiego nie było u Allena od dwóch dekad. Co najważniejsze – gagi działają! Woody bynajmniej nie zapomniał jak napisać dobry skecz z zaskakującą puentą, ani jak dobrze można bawić widza fabułą i dialogami. Miłym zaskoczeniem jest lekka zmiana w samym sposobie gry Allena – ze zmęczonego, filozofującego starszego pana tutaj Woody zmienił się raczej w 60-letnią wersję Borisa Grushenko z „Miłości i śmierci”. Znawcy filmografii Allena znajdą też w filmie kilka znajomych twarzy, niektóre co najmniej zaskakujące (Elaine Stritch z „Września"!). Warto też zwrócić uwagę na kolejną po „Dzienniku Bridget Jones” rolę, w której Hugh Grant próbuje zmieniać swój ekranowy wizerunek
Krótko mówiąc, Woody Allen jest w dobrej formie, a co najważniejsze, sprawia wreszcie wrażenie „wyluzowanego”. „Drobne cwaniaczki” nie wejdą szturmem do historii filmu, ale bez wątpienia zasługują na poświęcenie im wieczoru. Film powinien przekonać nawet tych widzów, którzy w ostatnich latach mieli problemy ze strawieniem poważniejszych, gorzkich filmów Allena.
koniec
1 października 2001

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

East Side Story: Hagiografia „biznesmena”
Sebastian Chosiński

2 VI 2024

To wydaje się wręcz nieprawdopodobne. Powiązany z uznawanym za sektę moskiewskim Instytutem Norbekowa tadżycki „biznesmen” Saidmurod Dawłatow postanowił, że powinien zostać nakręcony na jego temat film, w którym on sam zaistnieje jako współczesny „święty biznesu”. Wynajął ekipę (w tym reżysera Muhiddina Muzaffara), zapłacił aktorom (w tym Azizowi Bejszenalijewowi) – i tak narodził się biograficzny „Jeden na milion”.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Co ta wojna z nami zrobiła!
Sebastian Chosiński

29 V 2024

Weterani wojny afgańskiej, choć oficjalnie otaczani szacunkiem władz, tak naprawdę pozostawiani byli sami sobie. Niechciani bohaterowie nikomu tak naprawdę niepotrzebnego konfliktu. Wielu z nich schodziło na złą drogę; inni, bsliscy upadku psychicznego, starali się mimo wszystko ratować honor żołnierza. O takich ludziach opowiada Jurij Sabitow w uzbeckim dramacie kryminalnym „Spaleni słońcem Kandaharu”.

więcej »

East Side Story: Na końcu czai się Śmierć
Sebastian Chosiński

26 V 2024

O mocy „Siły charakteru” Raszyda Malikowa decydują dwie kreacje cenionych uzbeckich aktorów – Karima Mirchadijewa oraz Sejdułły Mołdachanowa. Ten pierwszy wciela się w weterana wojny afgańskiej, który dowiadując się o nadchodzącej śmierci, postanawia zakończyć sprawy od lat nie dające mu spokoju. Ten drugi, przyjaciel z armii, jest jego największym wyrzutem sumienia.

więcej »

Polecamy

Zimny doping

Z filmu wyjęte:

Zimny doping
— Jarosław Loretz

Ryba z wkładką
— Jarosław Loretz

Nurkujący kopytny
— Jarosław Loretz

Latająca rybka
— Jarosław Loretz

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Do sedna: Kevin Smith. Jay i Cichy Bob kontratakują
— Marcin Knyszyński

Najnowszy film Kevina Smitha
— Michał Młotek

Z tego cyklu

Walka Thora z podwodnym Sauronem
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Jak ogień z wodą
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Grzebanie w czasie na nic ci zda się
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Spotkanie na pustkowiu
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Porozmawiajmy z innym mną
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Thor to imię czy stanowisko?
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Znałem twoją babcię
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Dolina Baztán: Inguma
— Sebastian Chosiński

Dolina Baztán: Tarttalo
— Sebastian Chosiński

Dolina Baztán: Basajaun
— Sebastian Chosiński

Tegoż twórcy

Do sedna: Kevin Smith. Sprzedawcy 2
— Marcin Knyszyński

Do sedna: Kevin Smith. Dogma
— Marcin Knyszyński

Do sedna: Kevin Smith. W pogoni za Amy
— Marcin Knyszyński

Do sedna: Kevin Smith. Szczury z supermarketu
— Marcin Knyszyński

Do sedna: Kevin Smith. Sprzedawcy
— Marcin Knyszyński

Nie graj już tego więcej, Woody
— Kamil Witek

Esensja ogląda: Wrzesień 2016 (1)
— Miłosz Cybowski, Marcin Mroziuk, Marcin Osuch

Esensja ogląda: Luty 2016
— Sebastian Chosiński, Marcin Mroziuk, Jarosław Robak, Konrad Wągrowski

Esensja ogląda: Pażdziernik 2015 (1)
— Jarosław Loretz, Jarosław Robak

Nic już nie gra
— Grzegorz Fortuna

Tegoż autora

Co nam w kinie gra: 2001: Odyseja kosmiczna
— Konrad Wągrowski, Michał Chaciński

Tydzień z Wesem Andersonem: Tragikomedie dla dziwaków, czyli „Genialny klan”
— Michał Chaciński

Tydzień z Wesem Andersonem: Danie dla smakoszy, czyli „Rushmore”
— Michał Chaciński, Konrad Wągrowski

„Ten film był dnem dna”, czyli historia ekranizacji prozy Stanisława Lema
— Michał Chaciński, Sebastian Chosiński, Krystian Fred, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski

Great Scott!
— Michał Chaciński, Sebastian Chosiński, Piotr Dobry, Alicja Kuciel, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Władca Pierś Ceni, czyli edycja specjalna alternatywnych ekranizacji
— Michał Chaciński

Z Archiwum X: Spisek, mumbo-jumbo i potwory tygodnia
— Urszula Baluta, Michał Chaciński, Jakub Gałka, Anna Kańtoch, Michał Kubalski, Konrad Wągrowski

Porażki i sukcesy A.D. 2007
— Michał Chaciński, Piotr Dobry, Ewa Drab, Urszula Lipińska, Łukasz Twaróg, Kamil Witek, Konrad Wągrowski

Klasyka pod lupę: Biegnij, Blady, biegnij czyli legenda Blade Runnera
— Michał Chaciński, Konrad Wągrowski

Strach siedzi w nas, czyli kino grozy pod lupą (2)
— Michał Chaciński, Sebastian Chosiński, Piotr Dobry, Michał Kubalski, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.