"Wygląda na to, że na początku Van Hamme i Rosiński nie mieli zbudowanego w głowach pełnego obrazu swojego bohatera."

No shit Sherlock. Naprawdę wygląda na to? Znaczy autorze wyobrażałeś to sobie jakoś inaczej?

Na początku Thorgal miał być zwany Synem Burzy ze względu na swoją bojowa furię. W kolejnych albumach okazało się, że po prostu znaleziono go w czasie burzy... Ale już w drugim tomie ratował biednego orła, którego dla zabawy chciał ustrzelić wredny Bjorn. Scenarzysta szybko przerobił bohatera na gołąbka pokoju.

Skąd Thorgal wziął łagodne usposobienie i chrześcijańskie cnoty wśród pogan miłujących rozlew krwi? W "Thorgalach" firmowanych przez Van Hamme'a chyba w ogóle nie ma mowy o chrześcijaństwie. Quasi-chrześcijaństwo pojawia się dopiero w późnych "Thorgalach", ale odpowiadający chrześcijanom wyznawcy Javhusa są równie bezwzględni jak wikingowie.

Raczej miłość bliźniego nie wzięła się u Thorgala z genów, bo kosmici od których pochodził byli mocno wojownicza rasą. Dziadek bił się z ojcem i jeden drugiemu urwał rękę. Matki Thorgal nie znał, choć ta łagodniejsza i płaksiwa nieco była. No chyba że Aegirsson złagodniał w wyniku kontaktów z krasnoludkami...

Co dziwniejsze etyczne poglądy Thorgala na świat podziela Aaricia, córka szalonego wodza wikingów i siostra brutala Bjorna... Może po prostu Thorgal tak wpływa na wszystko?

Thorgal to chodzący ideał nie tylko moralny, jest inteligentniejszy i lepiej walczy niż wszyscy wojownicy świata. Wykapana Mary Sue. Tylko czarować nie umie, choć jest czystej krwi kosmitą, a jego dzieci umieją, choć półludzie. Dziwne nie?

Cykl przestałem czytać jak się rozgałęził na podcykle.Strawiłem z tych podcykli kilka lepszych i gorszych, a potem dałem spokój.To już nie były te same "Thorgale". Nawet Kriss de Valnor jakaś miętka się zrobiła, a Jolan zaczął wyrastać na młodego hipstera. Tragedia skandynawska... Wszystko wyło o jednego spójnego scenarzystę i rysownika, który nie odmładza bohaterów o 15 lat. Może jeszcze się przełamię...

@Party
Tak Watsonie - na przykład w "Żywych trupach" albo "Y - ostatnim z mężczyzn" widać, że bohaterowie na samym początku zostali "zbudowani" przez autorów, którzy to autorzy dalej się tego trzymali.

@El Lagarto
Początkowo nawet miał się nazywać bodaj Ragnar, nawiązując do postaci historycznej (ukazanej w serialu "Wikingowie"). A na jego charakter mogły mieć wpływ dwie rzeczy - po pierwsze spokojne jak na Wikinga usposobienie Leifa, przybranego ojca, oraz swoisty ostracyzm z jakim się spotykał w społeczności Wikingów.

Gwoli ścisłości Ragnar jest postacią legendarną na podobnej zasadzie jak Krak czy Piast Kołodziej. Może istniał, ale pewności nie ma.

Z Leifem zgoda, to się trzyma kupy, ale ostracyzm to raczej coś co powoduje frustrację, chęć odwetu i złość, a nie zmienia w gołąbka pokoju.

Jedyny raz, kiedy Thorgal jeszcze bardziej się wściekł, to chyba tylko w „Czarnej galerze”, kiedy jako galernik zaprezentował jednemu z nadzorców totalny wkurw na twarzy. To jest dopiero materiał na „kadr, który...”

Dobre pitu-pitu i rozważania o "niczym" ...