Głównym bohaterem historii jest utalentowany skrzypek Nathaniel Ayers, który w czasie drugiego roku studiów na prestiżowej akademii muzycznej Juilliard School of Music w Nowym Jorku, zachorował na schizofrenię i ostatecznie skończył jako bezdomny zarabiający na życie graniem na ulicach.

Robert Downey Jr. jest wspaniały jako współczesny Judym pochylający się nad bezdomnym z początku tylko dla korzyści, a dopiero później również ze szlachetniejszych pobudek. Jamie Foxx jako ów bezdomny tworzy równie przejmującą kreację co w „Rayu”. Właściwszym tytułem byłby tu chyba „Duet”, bo mimu kilku popisowych solówek prawdziwy koncert gry aktorskiej dostajemy, kiedy obaj panowie są w jednym kadrze.

Kiedy po raz pierwszy obejrzałem zwiastun „Solisty”, myślałem że to dowcipny trailer do sequela „Jaj w tropikach” – znów z Robertem Downeyem Jr., tyle że tym razem grającym postać rodem z tych wszystkich opowieści o „Hope… Passion… Coming Soon…”. Ale nie. Ten film jest na serio. Cała wypolerowana i wyfiokowana bieda, ukazana ku naszej estetycznej uciesze, pogrąża go jeszcze bardziej. Joe Wright cofa się o trzy pola.

Polecam w zestawie z „Serafiną”. Film Provosta to elegancko napisana opowieść o tym, jak klasowe kompleksy połączone z religijnym fanatyzmem potrafią zepchnąć w głębiny szaleństwa. Film Wrighta to historia o tym, że nawet noclegownie dla społecznych rozbitków mogą być piękne i wielobarwne jak muzyka Beethovena. Z obu też płyną ważne nauki. „Serafina” dowodzi, że uprawianie sztuki może obudzić w nas demony, z którymi nie ma żartów. „Solista” pokazuje, że kiedy jesteś chorym psychicznie, bezdomnym multiinstrumentalistą-geniuszem, najciekawsze jest w tobie to, że jesteś bezdomny.