Rok 1962. Generał Sierow po pilnym wezwaniu do Moskwy, wraca na swoją krymską daczę. Wraz z nim przybywa młody sierżant – nowy kierowca Wiktor. Generał próbuje ułożyć życie swojej kalekiej córce – Wierze. Nieświadomy prawdziwej przyczyny swojego przeniesienia na Krym, Wiktor szybko odnajduje się w nowym środowisku. Młodemu człowiekowi przyjdzie jednak odegrać ważną rolę w wydarzeniach, które niedługo będą miały miejsce na daczy...

Wspaniały film. Co dziwne nikt z naszych recenzentów nie zauważył, że to przede wszystkim opowieść o tym, że trzeba próbować być porządnym człowiekiem w zbrodniczym kraju. To jedyne o co można się starać, choć za to żadna nagroda się nie należy. I choćby nic to nie mogło zmienić, pozostanie chociaż szacunek do samego siebie. Od strony filmowej to mistrzowska robota. Cudowne zdjęcia Krymu, piękna muzyka, dobry, złożony scenariusz, garść znakomitych ról. Z jednej strony lekcja historii, z drugiej – film naprawdę chwytający za gardło. Finałowe słowa Wiktora: „Ja wrócę” wbijają się w pamięć i dźwięczą jeszcze bardzo długo po zakończeniu seansu.