Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 23 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Ulrich Seidl
‹Safari›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSafari
Dystrybutor Against Gravity
Data premiery8 września 2017
ReżyseriaUlrich Seidl
ZdjęciaUlrich Seidl, Wolfgang Thaler
Scenariusz
Rok produkcji2016
Kraj produkcjiAustria
Czas trwania91 min
Gatunekdokument
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Uśmiech, proszę!
[Ulrich Seidl „Safari” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Safari” to kolejny po „Raju: miłości” prowokacyjny film Ulricha Seidla z nieoczywistym kolonializmem w tle. I dużo bardziej wstrząsający.

Piotr Dobry

Uśmiech, proszę!
[Ulrich Seidl „Safari” - recenzja]

„Safari” to kolejny po „Raju: miłości” prowokacyjny film Ulricha Seidla z nieoczywistym kolonializmem w tle. I dużo bardziej wstrząsający.

Ulrich Seidl
‹Safari›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSafari
Dystrybutor Against Gravity
Data premiery8 września 2017
ReżyseriaUlrich Seidl
ZdjęciaUlrich Seidl, Wolfgang Thaler
Scenariusz
Rok produkcji2016
Kraj produkcjiAustria
Czas trwania91 min
Gatunekdokument
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Znów chodzi o egzotyczną przygodę, choć tym razem wątpliwymi bohaterami są nie podstarzałe seksturystki, lecz zróżnicowani wiekowo burżuje mordujący dzikie zwierzęta dla sportu i niezdrowej podniety.
Reżyser zabiera nas na ranczo myśliwskie prowadzone na Czarnym Lądzie przez Austriaka, który oferuje swoim rodakom i innych europejskim klientom ekskluzywne wczasy z polowaniami na antylopy, zebry czy żyrafy jako główną atrakcją.
Seidl swoim zwyczajem ani na jotę nie angażuje się emocjonalnie w wydarzenia na ekranie, po prostu włącza kamerę i daje widzowi doświadczyć polowania z punktu widzenia łowcy. Pozornie prosty pamflet na myśliwych wychodzi jednak poza standardowe przesłanki o zezwierzęceniu i ludzkich bestiach, działa na wielu uniwersalnych poziomach.
Autor zmusza nas na przykład do zastanowienia się nad racjonalizacją zabijania jako takiego. Argumenty jego bohaterów są bardzo różne. „Nie muszę się usprawiedliwiać. Dlaczego miałbym to robić? Niby z jakiego powodu? Nie jest to zakazane. Prawo tego nie zabrania. Dlaczego miałbym się tłumaczyć z tego, że czasem zabiję zwierzę?”, szczerze dziwi się właściciel biznesu. Z kolei jego klientela dorabia sobie do usankcjonowanego prawnie procederu teorie natury etycznej. Młodzi myśliwi twierdzą, że polowanie jest formą pomocy zwierzętom, szczególnie tym starym i schorowanym, w racjonalnym rozprzestrzenianiu się i rozmnażaniu.
Film poddaje pod refleksję także rolę języka jako narzędzia samorozgrzeszania. „Nie mówię »zabić«, tylko »położyć«, to brzmi ładniej”, oznajmia dystyngowana kobieta w średnim wieku. Zwierzę to po prostu „sztuka”, krew – „farba”. To oczywiście ponadnarodowy slang branżowy, znany nam także z polskiego podwórka, gdzie szczególnie ostatnio łowczy są na cenzurowanym. Tyle że zachowania postaci udokumentowanych w „Safari” potrafią zaszokować nawet na tle najbardziej krytycznego przekazu medialnego o rytuałach malowania twarzy krwią zastrzelonego zwierzęcia i tym podobnych ekscesach.
W dokumencie Seidla obserwujemy bowiem nie pojedynczych myśliwych, stereotypowych wąsaczy z koła łowieckiego, ale całe rodziny, starsze małżeństwa, rodziców z nastoletnimi dziećmi. Słowem, cały przekrój społeczny tzw. zwykłych ludzi. A wiadomo nie od dziś, że najzwyklejsze zło jest najstraszniejsze.
Stąd też, przy całym chłodnym i zdystansowanym stylu Seidla, uderza jak obuchem, gdy ci wszyscy przeciętniacy po zamordowaniu zwierzęcia wpadają w stan najwyższej euforii. Obejmują się, całują, przytulają, gratulują sobie nawzajem, obsypują komplementami. Atmosfera jak na rozdaniu dyplomów albo oblewaniu awansu, tyle że tutaj te chwile „triumfu” odbywają się nad jeszcze niewystygłymi zwłokami „braci mniejszych”. Z martwym zwierzęciem następnie pozuje się do zdjęcia, niekiedy długie minuty układając truchło do pożądanej pozy. Uśmiech, proszę!
Powalenie „sztuki” jednym strzałem jest okazją do najwyższego samozadowolenia, do pełnego uwolnienia emocji, ale czasem strzał bywa nieprecyzyjny i trzeba poczekać, aż zwierzę skona. Przedśmiertne konwulsje żyrafy oraz późniejsze jej szlachtowanie i skórowanie w rzeźni to sceny, od których długo nie można się uwolnić. Bardziej dojmująca jest już chyba tylko świadomość, że nie trzeba sobie od razu wieszać trofeum nad kominkiem, by być przynajmniej pośrednio uwikłanym w proces masowego zwierzobójstwa.
koniec
23 grudnia 2017

Komentarze

« 1 2
25 XII 2017   15:34:14

@Janusz, dokładnie, najbardziej drażni nas to, co wymieniłeś w punkcie 5-tym. Niestety, w polskim myślistwie jest podobnie, tylko trochę bardziej ukryte. Wystarczy przeczytać kilka czasopism myśliwskich, aby zobaczyć to, o czym pisałem w pierwszym poście.
Jeżeli ktoś pisze w artykule na podsumowanie roku, że zastrzelono 55 tys. dzików, a kilka miesięcy później, że wykarmiono 58 tys. dzików w trakcie zimy, trudno nie zauważyć zbieżności.
Tymczasem koła myśliwskie twierdzą, że polują tylko na nadmiarową zwierzynę, która wchodzi ludziom w szkodę.
PS- liczby mogłem pomylić, ale był to ten sam rząd wielkości, i różnica zastrzelone/wykarmione była dopiero na drugiej cyfrze.

25 XII 2017   23:31:31

Na warsztatach prezentacji naukowych byłam w pokoju z dziewczyną zajmującą się etologią zwierząt (konkretnie wilkami) i ona mi opowiedziała, że myśliwi regularnie dokarmiają zwierzynę.
Więc co - najpierw się ją podkarmia, a potem "ojejej rozmnożyły się jelonki ponad miarę, no musimy coś z tym zrobić." No chwila.

A co do tego, że nie stosują wnyk i bardziej krawych sposobów polowania. No o tyle lepiej, że mniej się męczą, ale wątpię, by było to z życzliwości i współczucia, bo raz - "dla własnej uciechy zabiję cię, ale łaskawie zrobię to szybko" (wielka to łaska, okazanie uczuć wyższych, tja), ale dwa - raczej chodzi o to, żeby sobie rąk nie brudzić zanadto, cyngiel łatwiej pociągnąć z daleka niż się z dzidą zasadzić (z taką dzidą, to a nuż by się myśliwemu mogła krzwyda jakaś stać). Więc żadne to okazywanie męskości. To jak kopanie leżącego. No można, ale chluba z tego żadna.

« 1 2

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Co nam w kinie gra: Bulion i inne namiętności
Kamil Witek

23 V 2024

Filmowa uczta. Palce lizać. Przystawka, danie główne i deser w jednym. Jakiekolwiek kulinarne odniesienia w przypadku filmu Tran Anh Hunga są bardziej niż na miejscu.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Kobieta czy praca? – dylemat komunisty
Sebastian Chosiński

22 V 2024

Dla tych, którym znudziły się już analizy kolejnych adaptacji powieści Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę”, mam dobrą wiadomość: dzisiejszy tekst jest ostatnim w tym temacie. Druga część kinowej wersji autorstwa Rafaiła Perelsztejna zamyka wątek. Przyznam, że i dla mnie jest to ulga.

więcej »

East Side Story: Pięciokąt miłosny
Sebastian Chosiński

19 V 2024

Kiedy na ekrany trafiają melodramaty, najczęściej mamy do czynienia z historiami, które zajmują się miłosnymi trójkątami. Tymczasem w uzbeckim dramacie „Wybacz mi” jego scenarzystka i reżyserka Durdona Tulaganowa pokazała… pięciokąt miłosny. Składają się na niego dwie pary małżeńskie oraz samotna kobieta, która stara się owinąć sobie wokół palca młodych mężów.

więcej »

Polecamy

Ryba z wkładką

Z filmu wyjęte:

Ryba z wkładką
— Jarosław Loretz

Nurkujący kopytny
— Jarosław Loretz

Latająca rybka
— Jarosław Loretz

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Co nam w kinie gra: W piwnicy
— Marta Bałaga

Wenecja 2014: Underground
— Marta Bałaga

White lady
— Zuzanna Witulska

12. T-Mobile Nowe Horyzonty: Dzień dziewiąty
— Patrycja Rojek, Kamil Witek, Zuzanna Witulska

12. T-Mobile Nowe Horyzonty: Dzień siódmy
— Patrycja Rojek, Kamil Witek, Zuzanna Witulska

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.