Bohaterem historii jest Dave Lizewski 16-letni miłośnik komiksów, który postanawia zostać superbohaterem. Pozbawiony nadprzyrodzonych mocy i tajemniczych artefaktów dających mu niezwykłe umiejętności, sam robi sobie kostium, chwyta za kij baseballowy i wychodzi na ulice szukać złoczyńców.

Uwielbiam te parafrazy, przewartosciowania i transakcentacje, które z braku lepszego pomysłu kończą się potwierdzeniem zużytego schematu. Co krok do przodu, to dwa w tył. Lubię komiks Millara i polubiłbym pewnie film, gdyby nie maskował braku braku koncepcji na rozwinięcie fajnego pomysłu udawaniem, że jest jednocześnie fajny i przewrotny.

„Kick-Ass” jednocześnie gloryfikuje i wyśmiewa superbohaterskie schematy, etos i estetykę – i robi to zaiste błyskotliwie. Po tym filmie niejeden dzieciak zapragnie włożyć maskę i rajtuzy, zastanawiając się jednakże, czy naprawdę warto. Na jednej ze swych licznych płaszczyzn znaczeniowych film Vaughna zbliża się do „Historii przemocy” Cronenberga – testuje reakcje i poziom przyzwolenia widza na przemoc – tak ekranową, jak i realną. W siódmym niebie powinni być też popkulturyści, a to za sprawą licznych nawiązań i cytatów – bez popadania w tanią parodię czy shrekowatość – to wprost niewiarygodne, że ktoś może jeszcze twórczo sparafrazować „Człowieka z blizną”, „Leona zawodowca” czy „Kill Billa”, o „Matriksie” nie wspominając. Co jeszcze? Obsada wy-mia-ta! Realizacja takoż. Słabe punkty? Nie znajduję żadnego.

Naprawdę nie rozumiem, czemu cynizm ma tak wysokie notowania i za co wszyscy go tak głaskają. Zgadzam się z recenzentem „New Yorkera”, który napisał, że ten film jest „odpowiedzią przemocy na dziecięcą pornografię”. Fakt, że tatusiem jest tu Cage przypominający kropka w kropkę Tucciego z „Nostalgii anioła”, nie polepsza sytuacji.

Kiedyboja naprawdę nie wiem, co o tym filmie napisać. Wszystko w nim jest po prostu świetne.

Plebejski przymiotnik straszący z polskiego plakatu może wyrządzić filmowi Matthew Vaughna więcej krzywdy niż pożytku. Okazuje się bowiem, że ta niesłychanie błyskotliwa trawestacja mechanizmów współczesnej popkultury sprowadzona zostaje do taniej spektakularności młodzieżowego kina akcji. To błąd, bo „Kick-Ass” jest, zaraz po „Strażnikach” Snydera, najbardziej udanym owocem kultury obrazkowej. To rozrywka, jaka nieczęsto gości na ekranach kin – przebiegła, wdzięczna i wyjątkowo bezczelna. Vaughn nigdy nie kieruje się tu w jedną stronę – jeśli otwarcie kpi z superbohaterskiego etosu, chwilę później wychwala go pod niebiosa; jeśli każe nam zachwycać się brutalną estetyzacją przemocy, to po to tylko, by zaraz się jej wyrzec.

Nie kumam zachwytów. Z ręką na sercu – nie kumam zachwytów. Nie wiem, co jest inteligentnego w filmie, który dekonstrukcję pewnej tradycji kończy jej debilną gloryfikacją (Jetpack z minigunami? No proszę Was). Nie wiem, co jest oryginalnego w pięćset dwudziestej siódmej historii szkolnego leszcza, który nie umie poderwać panienki i bije konia do nieprzytomności, aż w końcu w jego życiu pojawia się Wielki Przełom. Nie wiem, jak długo można śmiać się z wąsatego Cage’a i cieszyć michę z Hit Girl i że to w ogóle taki megainteligentny kontrast: słodka dziewczynka, która odcina kończyny (Kumacie? Ona jest taka słodka i odcina kończyny! Śmieszne, prawda?). A motyw z policjantem skrywającym klucz do wstrząsającej przeszłości Nicolasa to już grube przegięcie – zaczyna się film w filmie, całkiem inny, że niby poważny, a w efekcie jeszcze mocniej rozdzierający niekonsekwentną całość. Stało się to, czego się obawiałem już na etapie zwiastuna – Vaughn padł ofiarą swojego oczojebnego „luzactwa”.