Luna pracuje jako stewardessa, Amar był kontrolerem lotów na lotnisku, dopóki nie zawieszono go w pracy za nadużywanie alkoholu. Kobieta nie może zajść w ciążę, choć od dwóch lat starają się o dziecko. Mieszkają w Sarajewie, mieście zbudowanym ze sprzeczności, które rozbiją ich związek.

Dużo dobrego: precyzyjny scenariusz i bardzo staranna reżyseria. Rysa pojawia się w castingu (różnica temperamentów odbiera wiarygodność głównej parze) i w drugiej połowie, kiedy feminizm reżyserki zaczyna przesłaniać jej dociekliwość. Nie zmienia to faktu, że życzyłbym polskiemu kinu podobnego rzemiosła.

Obok ważnego tematu, poruszającego ujęcia, istotnych pytań, mądrej, nieoczywistej opowieści o powojennej traumie i po prostu dobrej realizacji dodatkowym walorem filmu Zbanić jest ukazanie dwóch wersji islamu – tej fanatycznej, być może zmierzającej w kierunku przemocy (znamienna scena powitania arabskich przedstawicieli na lotnisku), znanej doskonale z mediów, ale też przyjaznej i pogodnej, reprezentowanej przez Lunę i jej dziadków. A jest islam nie wykluczający wesołej zabawy, nie narzucający drastycznych ograniczeń, tolerującym inne wyznania, pozwalający kobietom na egzystencję w społeczności na równi z mężczyznami, na tytułową własną drogę. Dramatem, podkreślonym w tym mądrym filmie jest to, że wiele osób uważa to za odstępstwo od zasad wiary i przyczynę cierpień, jakie spadły na Bośnię. Przy okazji – Zrinka Cvitesic jest niezwykle piękną kobietą.