Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 27 kwietnia 2024

Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Paweł Muszyński, Marcin Wroński
‹Wielki Bestiariusz Praktyczny: Podwójniak›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Paweł Muszyński, Marcin Wroński
Tytuł	Wielki Bestiariusz Praktyczny: Podwójniak
Opis	Wielki Bestiariusz Praktyczny. Na podstawie podróży i przygód niezliczonych Chyżopiętka de Bluma, przez tegoż spisany i ilustracjami opatrzony.
Gatunek	fantasy, humor / satyra

Wielki Bestiariusz Praktyczny: Podwójniak

Marcin Wroński, Paweł Muszyński

Stwór ów ma ciało i kręgosłup miękkie jak glina i kiedy tylko zechce, w dowolną postać może się zmienić. Nie czyni tego bynajmniej z ciekawości dla życia innych ani by poprawić sobie prezencję. Kieruje się wyłącznie chęcią zysku, a jego pazerność nie zna granic.

Marcin Wroński, Paweł Muszyński

Wielki Bestiariusz Praktyczny: Podwójniak

Paweł Muszyński, Marcin Wroński
‹Wielki Bestiariusz Praktyczny: Podwójniak›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Paweł Muszyński, Marcin Wroński
Tytuł	Wielki Bestiariusz Praktyczny: Podwójniak
Opis	Wielki Bestiariusz Praktyczny. Na podstawie podróży i przygód niezliczonych Chyżopiętka de Bluma, przez tegoż spisany i ilustracjami opatrzony.
Gatunek	fantasy, humor / satyra

Opowiedziałem wam już nader wiele moich przygód i pewnie niejeden z Czytelników zdumiał się, że można ich przeżyć tak wiele. Ja jednak tego dokonałem, ale że nie jestem z żelaza, po bodaj setnej przygodzie nagle poczułem się strasznie głodny. Postanowiłem zatem odwiedzić miasto Krakka słynące z uniwersytetu, nieżywego smoka i znakomitej gastronomii. Jedna gospoda była słynna szczególnie, a zwała się niezwykle: „U Doppelgängera”. Stała przy samym Dużym Rynku, więc przeoczyć ją było trudno, a przy tym przyciągała oczy nazwą, której znaczenia nikt nie potrafił zgadnąć. Ledwie więc zobaczyłem szyld tak różny od dobrze wszystkim znanych „Pod Pulchną Gęsią”, „Pod Kogucim Udkiem”, „U Kachny”, „Pod Dwoma Sosnami”, zaraz zapragnąłem sprawdzić, co kryje się wewnątrz.

Kiedy wszedłem, zobaczyłem olbrzymi tłum gości. Kłębili się tam zarówno studenci, jak i profesorowie uniwersytetu pospołu z żołnierzami i najemnikami, przyjezdnymi chłopami i wyjezdnymi kupcami. Byli nawet żebracy, którzy ciężko zarobione przez kogoś innego grosze postanowili wydać na kaszę i piwo właśnie w tym przybytku. Z niemałym więc trudem znalazłem dla siebie skrawek ławy, gdzie mogłem przycupnąć. Gospodarz kazał mi czekać na siebie nader długo, nie miałem jednak o to pretensji, bo nie brało się to z lenistwa, ale niezwykłej wprost uwagi, jaką poświęcał każdemu gościowi. Rozmawiał właśnie z jakimś garbatym brodaczem, chyba profesorem, zachwalając jego ostatnią pracę naukową. Widząc, że potrwa to chwilę, postanowiłem siorbnąć łyk wina ze szklanicy mego sąsiada, który akurat zasnął spity na stole. Zdumiałem się, dlaczego znamienici goście lubują się w napojach przypominających smakiem skwaśniały sok, i już rozczarowany chciałem wyjść, gdy karczmarz przypadł do mnie z uśmiechem. Przez moment zdało mi się, że musiałem już go gdzieś spotkać, bo był jakby do kogoś podobny. Nagle zrozumiałem – karczmarz miał spiczastą bródkę – dokładnie taką, jaką ja wtedy nosiłem. Lecz dziwna rzecz, gdy obsługiwał profesora, zdawała mi się ona dużo dłuższa, ale to pewnie dlatego, że nachylał się przy nim tak bardzo.

– Witam! – zakrzyknął. – Słynny pan Chyżopiętek! Jak miło nam pana gościć! A już straciliśmy nadzieję, że zechce nas pan odwiedzić.

Zdumiałem się nieco. Nie o to chodzi, że nie wiedziałem, jaki jestem słynny, lecz doświadczenie nauczyło mnie już, że właściciele szynków są mało zainteresowani światem i moje nazwisko rzadko im cokolwiek mówi. Ale ten najwidoczniej należał do wyjątków.

– Jestem, panie Chyżopiętku – kontynuował – wielkim amatorem podróżniczych opowieści i muszę ci powiedzieć, że twoje właśnie przygody ukochałem sobie najbardziej. Są to bowiem przygody najpiękniejsze z pięknych i najciekawsze z ciekawych, dowodzące przy tym niebywałej roztropności, odwagi, męstwa i szlachetności. Dlatego zaraz każę przynieść z piwnicy dzban najlepszego wina, które podaję tylko znamienitym gościom. Wiem, że ty, człek bywały w świecie, docenisz jego wysoką jakość. Już niosę! Na jednej nodze! – zawołał i pobiegł po wino.

Gdy go skosztowałem, początkowo zdawało się nieco podobne w smaku do tego, którego upiłem wcześniej od mego kompana, lecz już po chwili poczułem, że jest to jednak trunek dużo wykwintniejszy. Tymczasem karczmarz chwalił siedzącego naprzeciw mnie chłopa, że nikt prócz niego nie potrafi wyhodować zboża, które ma w kłosie aż trzy ziarenka. Wieśniak pokraśniał z dumy i zamówił potrójną pieczeń. Biesiadowaliśmy więc radośnie, gdy naraz do karczmy wkroczył dumnym krokiem niejaki Zadrzynos von Dumm, podróżnik sławny, lecz w relacjach ze swych przygód nie stroniący od fantazji i nieco zarozumiały. Gospodarz jak zwykle był kimś zajęty, więc nowy gość sam ruszył poszukać sobie miejsca. Nie znalazł niczego dla siebie i zawrócił do drzwi, gdzie jednak spotkał karczmarza. „Zapewne tłumaczy mu, żeby sobie poszedł” – pomyślałem, widząc, jak szynkarz szepce coś Zadrzynosowi do ucha. Potem gospodarz odwrócił się i nagle, ujrzawszy mnie, bardzo się zatroskał.

– Niech mnie bogi pokarają! – zawołał. – Jak ja mogłem cię, panie Chyżopiętku, usadzić na takim mizernym skrawku ławy. Wybacz, że dopiero teraz to zauważyłem. Pozwól, iż wyrównam ci to i przesadzę na osobny stolec, który trzymam dla szczególnie zaszczytnych gości.

Pobiegł na zaplecze i przyniósł siedzisko, które z daleka wyglądało jak zwykła skrzynia po gąsiorach z winem. Posadził mnie na nim w drugim krańcu sali i odkryłem, że faktycznie siedzenie było szczególnie wygodne, choć trochę się bujało. Sądziłem, że gdy tylko Zadrzynos sobie pójdzie, zostanę poproszony o opowiedzenie którejś z moich przygód, więc przymrużając oczy, szukałem w pamięci jakiejś szczególnie zajmującej. Jednak naraz dojrzałem, że von Dumm wcale nie wyszedł, a gospodarz właśnie sadza go na moim niedawnym miejscu przy stole. Ledwie powstrzymałem śmiech, patrząc, jak ten bałwan siada niby król na ławie, którą przed chwilą karczmarz uznał za niegodną mej osoby. W dodatku dał tamtemu jakieś podłe żarcie, a podróżniczyna zajadał się nim niby kawiorem, co jakiś czas obrzucając zarozumiałym spojrzeniem całą salę. Także na mnie czasem spoglądał z miną, jakbym co najmniej był jakimś obdartusem siedzącym na połamanej skrzyni i pijącym kocią urynę.

Ilustracja: Krzysztoff Kain May

Karczmarz też wyraźnie miał go dość. Ilekroć spojrzał na tego grubasa, zaraz puchł w oczach, zapewne z irytacji. Zresztą powiedział mi nawet kilka razy, że strasznie go mierzi ten pyszałek, bo w niczym nie dorównuje mnie.

Trudno mu się dziwić. Wyobraźcie sobie, że w pewnej chwili ten arogant Zadrzynos podniósł się z miejsca i zawołał:

– Hej, karczmarzu! A może chcielibyście, bym opowiedział gościom jedną z mych przygód, skoro tak je uwielbiacie?

Gospodarz nachylał się właśnie nad jakimś najemnikiem i zapewniał go, że nie dalej jak przed tygodniem widział prestiżowy ranking Gildii Kondotierów, w którym ów żołdak znalazł się w pierwszej trójce, o cztery miejsca przed jakimś Geraltem z Rivii czy Rivem z Geraltii – dokładnie nie pamiętam. Ale na słowa Zadrzynosa karczmarz urwał w pół zdania, podniósł się i spojrzał na mnie nerwowo. Podbiegł zaraz do von Dumma i jął szeptać mu coś na ucho. Nic mnie to wprawdzie nie obchodziło, ale pomyślałem, że podsłucham, jak mówi temu głupkowi wprost, że nikt tu nie chce słuchać jego fanfaronady. Podniosłem się niby to pożyczyć od kogoś sól i usłyszałem, jak gospodarz gdera:

– O niczym innym nie marzyłem, mój drogi Zadrzynosie! Wstrzymaj się jednak chwilę, aż wyjdzie ten gbur Chyżopiętek, o którym mówiłem ci, że tak mnie denerwuje. To podły awanturnik. Gotów byłby mi interes w nocy spalić, gdybym pozwolił tobie, nie jemu opowiadać...

I wtedy nagle wytrzeźwiałem, zrozumiawszy, że w tej z pozoru tak miłej gospodzie los zetknął mnie z najbardziej podstępnym potworem, jaki tylko może chodzić po świecie. Karczmarz był bowiem podwójniakiem, czyli mieniakiem, jak mówią niektórzy. Stwór ów ma ciało i kręgosłup miękkie jak glina i kiedy tylko zechce, w dowolną postać może się zmienić. Nie czyni tego bynajmniej z ciekawości dla życia innych ani by poprawić sobie prezencję. Kieruje się wyłącznie chęcią zysku, a jego pazerność nie zna granic. Podwójniak wydrze z Ciebie, Czytelniku, ostatni grosz, udając cokolwiek zechce, choćby Twą babcię staruszkę. Jedni uczeni zwą to polimorfią, inni transformatywnością, a kto wymyśli dłuższe słowo, dostaje lepszą posadę. Ale wszyscy zgodnie stwierdzają, że walczyć z tym nie sposób. A jednak mieniak z gospody był po trzykroć bardziej niebezpieczny od tych, które zbadali naukowcy. Zamiast podszywać się pod bogacza lub udawać dawno zaginionego brata dziedziczącego spadek, on zmieniał się zawsze w swoich rozmówców i wmawiał im tym sposobem, co chciał. Któż bowiem nie zaufa samemu sobie? A w moim przypadku wrodzona szlachetność i sympatyczne oblicze okazały się szczególnie zdradliwe. Teraz jednak, gdy odkryłem, jak mnie oszukano, postanowiłem dać nauczkę obmierzłemu mieniakowi. Wróciłem szybko na miejsce i zawołałem głośno, by wszyscy usłyszeli:

– Panie gospodarzu! Czy już powiedziałeś temu człowiekowi, że nikt nie chce słuchać jego pijackich majaków?

Karczmarz bardzo się zakłopotał. Podbiegł zaraz do mnie i nachylił mi się do ucha.

– Tak, tak właśnie mu powiedziałem. Ale mów, proszę ciszej, bo ten szaleniec zaraz gotów zrobić burdę.

– Wybacz, dobry panie gospodarzu! – powiedziałem poważnie, wstając. – Wybacz, ale teraz to już sprawa podróżniczego honoru.

Niespiesznie podszedłem do mego konkurenta.

– Wiec to ty jesteś ów Zadrzynos, którego opowieści nasz karczmarz nazywa bredzeniem przekupnej baby? – zapytałem z rękami niedbale zatkniętymi za pas.

– Panie karczmarzu, obiecaliście wyrzucić tego pętaka za drzwi, a tymczasem poszliście w kąt zmawiać się przeciw mnie – odpowiedział tamten bełkotliwym głosem.

– Tak mu tylko gadam – zachichotał karczmarz nerwowo. – To wieśniak. Pomyślałem, że uwierzy w te oczywiste bzdury.

– Jakże to? – udałem zdziwienie. – To nie uważasz mnie już, karczmarzu, za najlepszego z podróżników?

– Ależ jesteś mi droższy niż brat – miotał się gospodarz. Patrzył teraz jednocześnie na mnie i na Zadrzynosa, a jego twarz dziwnie drgała, jakby sama nie wiedziała już, co ma przedstawiać.

Von Dumm też zrozumiał, co się święci, i postanowił rozstrzygnąć sprawę raz a dobrze. Złapał dzban wina i zdzielił nim karczmarza po łbie. Ten zamrugał nieco zamroczony, ale szybko się pozbierał i wydarł: „Strażnik! Strażnik!”. Wtedy obecni z karczmie najemnicy pochowali się pod stoły, a studenci i profesorowie uniwersytetu powtórzyli jak echo: „Stażnik! Strażnik!”. Takoż i straż miejska zaraz się pojawiła, by zaprowadzić porządek. Zadrzynos i ja usiłowaliśmy wyjaśnić zbrojnym, że karczmarz jest oszustem, a pobiliśmy go jedynie w imię prawdy i sprawiedliwości. Jednak to my zostaliśmy zaaresztowani za urządzanie burd, bo mieniak z łatwością ich omamił. Nie przypominał już nikogo poza praworządnym karczmarzem i ze łzami w oczach dziękował strażnikom:

– Jak to dobrze, że panowie zjawili się tak szybko. Nie cierpię tych podróżników, a od ich kłamliwych opowieści to dosłownie flaki się człowiekowi przewracają. Dlaczego o was, panowie, nikt ballad nie snuje, tylko najwyżej opowiadają nieprzyzwoite dowcipy? Przecież to wy bronicie nas wszystkich przed złoczyńcami. O, jak panowie ich ładnie, równo związali! Dzięki, stokrotne dzięki!

13 marca 2005

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »